Ένας άνθρωπος που σ’ αγαπά

Κάθε βράδυ στάζουν τα δάκρυα του άστρου σου στης κεφαλάς μου το μαύρο. Έτσι κι εγώ απόψε είπα να μείνω ξάγρυπνη να τ’ ανταμώσω. Στάθηκα στο παράθυρο και διάλεξα από όλα τα αστέρια αυτό με το πιο μελαγχολικό χαμόγελο. Ήμουν σίγουρη πως ήταν το δικό σου (ναι, όλα έχουν πρόσωπο και μάτια και στόμα, και αν σταθείς τυχερός μπορεί και να τα ακούσεις να σου μιλάνε).

Έτσι κι εμείς… πιάσαμε την κουβέντα. Θυμηθήκαμε την πρώτη και την ύστατη φορά μας, γελάσαμε και κλάψαμε. Κι ύστερα… Κι ύστερα έσκυψες, μου σκούπισες τα μάτια και έγλειψες τα δάχτυλά σου να γευτείς την αλμύρα μου.

Εσύ… Όπως και τότε, έτσι και τώρα.

Κι εγώ… Εγώ γύρισα από την άλλη, μη δεις πως το τελευταίο μου δάκρυ δεν το ‘κανες δικό σου. Πως το κράτησα κρυφό, για μένα μόνο. Κάτι σαν φυλαχτό, να μου θυμίζει ότι ακόμη νιώθω. Και είμαι άνθρωπος. Άνθρωπος που αγαπά. Που σ’ αγαπά.

Ακόμη!