Ένα ξωκλήσι έχω στήσει στην καρδιά μου

Ένα ξωκλήσι έχω στήσει στην καρδιά μου. Κάθε νύχτα ανάβω τα καντήλια του και με βαθιές μετάνοιες προσκυνώ τα προσωπεία των φόβων μου στα εικονίσματά του.

Πόσα τάματα να τους κάνω ακόμη; Κρέμασα κομμάτια απ’ τη σάρκα μου, άφησα τις επιθυμίες μου δίχως τροφή, σακάτεψα τα όνειρά μου, κουτσούρεψα τη βούλησή μου, μπας και εξαγοράσω την εύνοια αυτών των θεών μπας και με σπλαχνιστούν και καταπαύσουν την οργή των ισχυρών δυνάμεών τους, μα αυτοί δε λένε να κάνουν ενα τόσο δα θαύμα και να με ελευθερώσουν απο τη δίνη τους.

Μήπως γιατί θέλησα η βλάσφημη να μπω στα άγια των αγίων γυμνή απο καθετί ανθρώπινο και να βεβηλώσω τη δύναμή τους; Χρόνια τώρα έχουν θρονιαστεί στο κέντρο της καρδιάς μου και όσο περνα ο καιρός δε λένε να με εγκαταλείψουν.

Έτσι και απόψε. Μα εγώ… Πετρέλαιο και φωτιά και όλα θα τα ντύσω στην πορφύρα. Έτσι, για να πυρπολήσω την καρδιά μου και να διαλύσω τους φόβους της.

Ένα ερείπιο να μείνει. Τίποτα να μη θυμίζει πριν, το αρχαίο θυσιαστήριο που κάθε νύχτα έθρεφα με κομμάτια του εαυτού μου. Κι ύστερα… Όταν δε θα υπάρχει τίποτα πια που να θυμίζει ότι πριν εκεί υπήρχε, θα χτίσω τον ναό του αληθινού Θεού μου.

Ελένη Καρβουνάρη