Στην υγειά της!

Τώρα; Μη με ψάξεις. Έχω μπει σε βαθιά νερά, μην προσπαθήσεις να με φτάσεις. Θα σε καταπιεί το νερό. Το ξέρω και είναι κρίμα.

Άλλωστε, εγώ δεν ήμουν ούτε για εδώ. Βλέπεις, δεν είμαστε καμωμένοι όλοι με τον ίδιο τρόπο, ούτε για τα ίδια πράγματα.

Ξέρω, δεν μπορείς να με καταλάβεις. Δε χρειάζεται κιόλας, δεν το χρειάζομαι πια. Σχεδόν τα πόδια μου δεν ακουμπούν στη γη.

Κάθε μέρα ψηλώνω. Πλέον, μόνο οι μύτες των ποδιών μου αγγίζουν το χώμα. Το μυαλό μου έχει φύγει, έχει ξεφύγει δηλαδή.

Η ψυχή μου πετάει, μη βλέπεις που το σώμα μου είναι ακόμη εδώ και αυτό παιχνίδια κάνει. Προσπαθώ να μειώσω την ανθρώπινη επικοινωνία. Ηθελημένες διακοπές. Μεγάλες διακοπές. Μεγάλα διαστήματα. Εξασκούμαστε στην απομόνωση, στην ησυχία, στην αναχώρηση, στην ηρεμία.

Προσπαθώ να μεταμορφωθώ. Βρίσκομαι ακόμη μέσα στο κουκούλι που μόνη μου έφτιαξα με τόσο κόπο. Μην προσπαθήσεις να το χαλάσεις. Το αγαπώ. Κοντοζυγώνει. Νιώθω ολοένα την απελευθέρωση να πλησιάζει. Νέες ιδέες, νέες γέννες. Η δύναμή μου πολλαπλασιάζεται.

Δες, ο πλακούντας που με τρέφει δε λέει να γεράσει. Είναι ζεστά και ήσυχα μέσα στη μήτρα που με αγκαλιάζει. Στη δική μου μήτρα, στο δικό μου σώμα. Πρώτη φορα νιώθω την επαφή με μένα τόσο δυνατή. Ένα μεγάλο αντίο προς όσα αποτελούν το πριν. Ένα θερμό καλωσόρισμα σε ό,τι νέο θε να πλάσω. Έχω δύο χέρια ακόμη. Δύο δυνατά χέρια. Και ενα κεφάλι γεμάτο κόσμους.

Οι συσπάσεις της φαντασίας μου δυναμώνουν. Νιώθω έξαψη. Δονούνται τα κύτταρά μου και χορεύουν σε έναν ξέφρενο τρελό διονυσιακό χορό. Η ώρα πλησιάζει. Φορά άλλα ρούχα, αλλά ναι, ακούω τα βήματά της να πλησιάζουν. Καλώς να ορίσει. Τόσα χρόνια περίμενα να γεννηθώ. Να δω το φως του κόσμου. Του δικού μου κόσμου.