Αγαπώ
Αγαπώ τις μαυρόασπρες φωτογραφίες.
Τις βραχνές φωνές.
Τους ώμους.
Τα θλιμμένα μάτια.
Τη φθινοπωρινή βροχή.
Τους ανθρώπους που ξεχωρίζουν χωρίς καν να το προσπαθούν.
Τους τολμηρούς.
Αυτούς που δεν τους νοιάζουν οι συνέπειες των προσπαθειών τους να στήσουν έστω και μια πρόσκαιρη παράγκα ονείρων.
Αγαπώ τη μυρωδιά των δαχτύλων μετα το κάπνισμα.
Τα αγουροξυπνημένα μάτια σου.
Και το χαμόγελό σου μόλις τα ανοίγεις.
Αγαπώ τα βήματά σου στη σκάλα όταν πλησιάζεις και τον ήχο των κλειδιών σου όταν γυρνάς σε μένα.
Αγαπώ τους ήχους σου οταν κολλάς πάνω μου.
Αγαπώ τη θλίψη σου, τη σκέψη σου, την υφή σου, την αφή σου, τη γεύση σου, τη φωνή σου.
Αγαπώ τα πάνω και τα κάτω σου.
Τα μέσα και τα έξω σου.
Τις καμπυλές, τις ευθείες, τις απότομες στροφές σου, τα αδιέξοδά σου, τις μέρες και τις νύχτες μαζί σου, τις ώρες κοντα σου.
Αγαπώ τη γεύση των δακρύων σου.
Αγαπώ το μοίρασμά σου.
Τις σιωπές σου.
Το ρυθμό των χτύπων της καρδιάς σου οταν με αγκαλιάζεις, οταν μου κάνεις έρωτα, όταν με τραβάς με τα πόδια σου και με δένεις στο κορμί σου.
Αγαπώ.
Σ’ αγαπώ.
Κάθετί σου.
Επειδή είναι απλώς δικό σου.
Είναι πια και δικό μου.
Δικό μας!
Ελένη Καρβουνάρη
