Δεν εγκατέλειψα
Πόσος χρόνος χρειάζεται να στήσεις μια “ζωή” και να την αποδομήσεις;
Πόσα λεπτά χρειάζονται να κάνεις την αρχή τέλος;
Ένα τέλος που θα ‘ναι η μεγαλύτερη αρχή σου;
Πόσα γραμμάρια ψυχής έχει η αντοχή και πόσα η τόλμη ώστε “οι πρώτοι να γίνουν τελευταίοι”;
Πόσο γρήγορα μπορεί να κρυώσει ο καφές σε ενα φλυτζάνι;
Χαράζει η μέρα, το φως απλώνεται και η μουσική έχει πρόσωπο – ένα πρόσωπο διχασμένο στα δυο.
Οι μέρες μου αδειάζουν από όσα πρωτύτερα υπήρχαν.
Πλέον, έχουν ήχους, λέξεις, εικόνες, τη μυρωδιά της θαλασσας και δακτυλογραφημένων σελίδων βιβλίων με λέξεις που γεννοβολά η πιο αντρική μήτρα.
Κι είναι ο κόσμος αλλιώτικος. Δε φαντάζει, μα είναι. Και το κρασί στο ποτήρι μου έχει μεστωθεί.
Και μεστώνει και τα σωθικά μου. Νου, καρδιά και σώμα. Η ωριμότητα έχει χρώμα βαθύ κόκκινο και η ομορφιά τον ήχο της ησυχίας
Κι είναι τα χέρια τόσο… Το χάδι ίσως είναι ό,τι πιο πολύτιμο έδωσε ο Θεός στους θνητούς για να παρηγορούν τη θλίψη που το κλείσιμο της μέρας φέρνει.
Αγαπώ τη σιωπή. Πάντα η αντιστροφή των λειτουργιών με άγγιζε. Πλέον, με καθαγιάζει.
Έχεις μπει ποτέ σε ποτάμι; Η ροή του νερού γύρω απο το σώμα σου…
Η ζωή κυλά. Μαζί με αυτή και εγώ. Κυλάω. Να κυλάς. Τα στάσιμα νερά κάποτε γίνονται βάλτος. Και αλίμονο αν κάποιος ζει σε αυτόν, έστω για μια ημέρα. Πόσος χρόνος χρειάζεται να αποκαθηλώσεις τις εικόνες των θεών των πρώτων σου χρόνων;
Ο ουρανός επιτέλους έγινε γκρίζος και η γη μυρίζει βρεγμένο χώμα.
Η φωτια καίει δίπλα μου, και μέσα μου, και όλο μεγαλώνει, ζεσταίνει και καίει. Με ζεσταίνει και με καίει.
Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, που δε με εγκατέλειψα.
Ελένη Καρβουνάρη
