Αυτό που με πειράζει πιο πολύ δεν είναι ότι μεγαλώνω. Είναι που πάντα είχα να κάνω κάτι ή έπρεπε να κάνω κάτι. Είναι ότι δεν έχω πάει ποτέ μια άσκοπη βόλτα κάπου. Δε βγήκα από το σπίτι μου μόνο με τα κλειδιά, με πιασμένα πρόχειρα τα μαλλιά να περπατήσω χωρίς να έχω να πάω κάπου. Δίχως να έχω το άγχος να γυρίσω, να δουλέψω, να μαγειρέψω, να ψωνίσω, να ετοιμαστώ για να φύγω.
Πάντα να φεύγω με ένα πιάσιμο στο στομάχι να προλάβω και πάντα να αργώ. Ποτέ δε θυμάμαι να υπάρχει μια μέρα δίχως να έχω να κάνω κάτι συγκεκριμένο, να περπατήσω έτσι άσκοπα στο δρόμο, να περάσω ανάμεσα στον κόσμο δίχως να βιάζομαι, να χαζέψω τις βιτρίνες, να μην έχω μαζί μου τηλέφωνο, να μη με ψάχνει κάποιος. Όλο βιαζόμουν, όλο βασανιζόμουν από την ώρα, έπρεπε να φύγω… Πάντα έφευγα ακόμα και εάν δεν έπρεπε από συνήθεια.
Εκείνο που μετάνιωσα, είναι που δεν έκανα ποτέ αυτό που ήθελα εγώ, αλλά πάντα ό,τι ήθελαν οι άλλοι. Να ευχαριστήσω και ας μην ευχαριστηθώ, να μη δω δυσαρεστημένο κανέναν, να μη διανοηθώ ότι έκανα λάθος. Ενοχές, ενοχές, ενοχές μια ζωή για όλα και όλους. Αγαπούσα και αισθανόμουν ένοχη, γελούσα και αισθανόμουν ένοχη, ερωτευόμουν και αισθανόμουν ένοχη, λες και εγώ δεν έπρεπε να ζήσω, παρά μόνον οι άλλοι.
Σε όλες τις όμορφες στιγμές που είχα μέσα μου σιγόκαιγε μια ενοχή, λες και πάντα υπήρχε ένα βαθμός δυσκολίας για να μπορέσω να πειστώ ότι ήταν κάτι αληθινό.
Αυτό που με πειράζει πιο πολύ δεν είναι ότι μεγαλώνω. Είναι ότι δεν έσπασα ποτέ μου κανέναν κανόνα μέσα μου, δεν έκρυψα κανένα ρολόι, δεν απενεργοποίησα κανένα κινητό, δεν περπάτησα ποτέ δίχως να δίνω λογαριασμό σε κανέναν. Πάντα ζούσα με μια αφόρητη έννοια για όλα και για όλους.
Κουράστηκα όμως..
Μήπως βρήκε κανένας, παρατημένα κάπου τα ανέμελα χρόνια της ζωής μου; Παρακαλώ να μου τα επιστρέψει.
© Μπέττυ Κούτσιου
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
