Για εκείνον τον κόμπο στο λαιμό…
Για εκείνον θέλω να γράψω σήμερα.
Εκείνον που σου σφίγγει την ανάσα.
Που δεν μπορείς να κάνεις βήμα.
Εκείνος ο τόσο δα μικρός κόμπος, που
δε σ’ αφήνει να ηρεμήσεις.
Μήπως είναι έρωτας;
Μήπως ίσως άγχος;
Ή είναι φοβίες;
Ό,τι και να είναι
αυτός ο κόμπος
τραβάει το οξυγόνο σου.
Τουλάχιστον στην πρώτη περίπτωση ο κόμπος συνοδεύεται από “πεταλούδες”.
Στη δεύτερη περίπτωση συνοδεύεται από κλείσιμο στο στήθος.
Και στην τρίτη από θολούρα και ταραχή
στην ψυχή.
Μεταξύ μας, η πρώτη περίπτωση
είναι η ιδανική.
Να νιώθει κανείς αυτόν τον κόμπο στο λαιμό
και να πλημμυρίζει από αγάπη.
Ίσως έτσι, καταφέρει να διώξει το άγχος και τις φοβίες του.
Η αγάπη είναι το γιατρικό γι’ αυτές τις παθήσεις.
Εξάλλου, τι θέλει ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;
Αγάπη, που συνεπάγεται τη στοργή, που σημαίνει ενδιαφέρον.
Αν ακούτε κάποιον να έχει πολλές φοβίες ή τρομερό άγχος είναι που δεν έχει κάποιον δίπλα του να τον αγκαλιάζει.
Να του λέει πόσο τον αγαπάει.
Δικαιολογήστε τον.
Εύχομαι για όλους αυτούς τους ανθρώπους να βρεθεί μια αγκαλιά.
Μια αγκαλιά τόσο μεγάλη, που θα εξαφανίσει ό,τι τους κατακλύζει τα σωθικά.
Και αν τους ξαναεπισκεφτεί ο κόμπος…
να είναι ο άλλος, ο καλός.
Ο κόμπος που νιώθει κανείς όταν ερωτεύεται.
Γουργιώτη Π. Εύη Ευδοξία
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
