Ατενίζοντας το μέλλον
Ατενίζω το μέλλον μόνο γιατί το παρελθόν έχει χαθεί.
Τώρα πια.
Μακάριος όποιος έχει καταφέρει να απεγκλωβιστεί από τη φυλακή του χθες.
Αυτή που με υγρασία και καμιά προοπτική σε αλυσοδένει.
Υπάρχει, λένε, μια πόρτα ανοιχτή, έτοιμη να σου χαρίσει τα μεγαλύτερα θαύματα.
Δεν ξέρω αν είσαι άγνωστο παρελθόν, παρόν ή μέλλον, μα εκεί, στις πιο ξαφνικές ώρες, στάζουν τα δυο φεγγάρια σου στη λίμνη της σιωπής και γράφουν με το γαλάζιο σου τις πιο κρυφές μελωδίες.
Έτσι όπως το χρώμα και η μιλιά της θάλασσας.
Ώσπου να το στείλω δε θα ‘ναι ένα γράμμα αλλά ένα ημερολόγιο.
Με σελίδες νωπές, γραμμένες τις πιο περασμένες ώρες της μέρας ή της νύχτας μου.
Και ειναι που αγαπώ τη σιωπή γιατί μέσα της ακούω να ψιθυρίζεις ό,τι πιο δυνατά ηχεί στον κόσμο αυτό, ατέρμονα.
Πιάνω πάλι να γράψω.
Για εκείνο και για τ’ άλλο.
Για όλα και για τίποτα.
Για σένα.
Για μένα.
Για κανέναν.
Για έναν… Τον έναν… που ίσως να είναι όλοι.
Άγνωστο παρελθόν και παρόν και μέλλον.
Ευωδιάζουν οι νύχτες του χειμώνα σαν το άγνωστο κοντοζυγιάζει.
Ο ουρανός μιλά με τα σημάδια του και γράφει τα μελλούμενα στα τυφλά μάτια των περαστικών.
Μα ποιος μπορεί να μεταφράσει τη σιωπή;
Και ποιος να την αγγίξει χωρίς να τη ματώσει;
Ελένη Καρβουνάρη
