Στο λευκό χαρτί

Στο λευκό χαρτί

Για όλους εμάς, τους λεγόμενους “γραφιάδες”, το χαρτί υπήρξε φάρος παρηγοριάς και ξεκούρασης για μας και για χιλιάδες ακόμα, πριν από μας.

Πόσοι τόνοι μελανιού αλλά και όλων των ειδών των συναισθημάτων δαπανήθηκαν, για κάθε λογής συγγραφή, αλλά και βρήκαν λόγο ύπαρξης, πάνω σε ένα χαρτί.

Έρχομαι, λοιπον, να του δώσω την αξία που του πρέπει και που του αναλογεί.

Όπως λέει και ένα γνωστό τραγούδι “Last Night A DJ Saved My Life”, εγώ θα το προχωρούσα λίγο παραπάνω και θα έλεγα πως αν δεν ήταν αυτό το λευκό χαρτί, από σχετικά μικρή ηλικία και μετά, τι θα ήμουν εγώ.

Τι θα ήμουν, τις πόσες φορές που έγραφα μόνη και το χέρι, “ετρεχε”, να προλάβει θαρρείς τις λέξεις – που άλλες φορές “‘ετρεχαν” και τα μάτια, μα, τι θα ήμουν στ’ αλήθεια εγώ…

Έσβηνα κι έγραφα, μουντζούρωνα, διόρθωνα κι αυτό είχε τη δική του μαγεία.

Χαρά, συγκίνηση, λύπη, προσευχή και παράκληση, όλα μαζί και σε όλα τα μεγέθη.

Ήταν πράγμα ξεχωριστό.

Ήταν η στιγμή μου.

Δε μου ζητούσε, μόνο έδινε το χώρο του για μένα, κι ήταν εκεί, σιωπηλός φίλος.

Το χαρτί, είναι ζωντανό υλικό και γήινο, που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον ηλεκτρονικό τρόπο της σημερινής απόδοσης των ανθρώπινων συναισθημάτων.

Ίσως, γι’ αυτό το ευχαριστώ τόσο, αυτό το ταπεινό, απλό, λευκό χαρτί, που στάθηκε και στέκεται ως τώρα, ως ένα είδος προσωπικού ψυχολόγου.

Χωρίς ζόρι, χωρίς χρήμα, χωρίς απαιτήσεις.

Μόνο αγάπη, γι’ αυτό που τόσα χρόνια κάνω, μα κυρίως, να με γιατρεύει σε μεγάλο βαθμό.

Το μέσο, για να αποτυπωθεί, αυτό που πάντα αγαπούσα.

Τη γραφή.

Εύη Μαυρογιάννη