Η ζωή κοστολογείται όσο ένα εισιτήριο
28 Φεβρουαρίου 2023, ξημερώματα ενός πένθιμου Μάρτη. Η είδηση στο κινητό μου με ταράζει. “Σύγκρουση δύο τρένων στα Τέμπη”. 57 νεκροί κ άλλοι τόσοι αγνοούμενοι, απαθρακωμενοι. Μια Ελλάδα συγκλονισμένη. Με πνίγει ο θυμός και πιάνω το στυλό. Δεν μπορώ να χωνέψω αυτό τον κόσμο. Γίνεται άρθρο… Όχι, δεν μπορώ ακόμα, ένα χρόνο μετά…
Οι υπεύθυνοι δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Συγκάλυψη; Αλλά αυτό που με εξοργίζει πιο πολύ, είναι ότι υποτιμούν τη νοημοσύνη μας, όταν με θράσος στην Εξεταστική Επιτροπή και ύφος χιλίων καρδιναλίων καταθέτουν, ενώ θα έπρεπε αυτοί να έχουν σκάψει λαγούμι και να έχουν μπει μέσα και όχι οι παλαιοχριστιανοί…
Μια μάνα, μας έχει συγκλονίσει όλους. Βλέπω το βίντεο στην Ευρωβουλή και κλαίω. “Πόσο κοστολογείται η ανθρώπινη ζωή; Στη χώρα μου ένα εισιτήριο”. Αντί λοιπόν να πενθεί το σπλάχνο της, σηκώνει ανάστημα και διεκδικεί γι’ αυτές τις αδικοχαμένες ψυχές το αυτονόητο. Αυτό που δεν κάνει η ίδια της η χώρα. Υποκλίνομαι σε αυτή τη μάνα. Η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου της λέει να απευθυνθεί στην εκκλησία και να ζητήσει βοήθεια. Γιατί συμβαίνουν αυτά…
Λυπάμαι πολύ, ειλικρινά και ντρέπομαι. Σίγουρα η Παναγία νιώθει τον πόνο της, γιατί έχει χάσει και εκείνη το παιδί της, αλλά εσείς, θα βρίσκατε τη λύτρωση στην εκκλησία, ή εάν ή Δικαιοσύνη έπραττε για μια φορά το σωστό; 57 ψυχές θα λυτρωθούν, μονάχα εάν πληρώσουν οι ένοχοι!
Σοφία Βλάχου
