Προσωρινά φύλα στον αιώνιο κύκλο τους
Κύκλος με βέλος το υπάρχον σου.
Ανοδική η πορεία σου.
Εξουσιάζεις τη ζωή, άρχεις τη δημιουργία, διευθύνεις την εξέλιξη, κατευθύνεις τη ροή του κόσμου.
Σπέρνεις και σκορπάς παντού τον πολλαπλασιασμό διαιρώντας δεσποτικά τις ευθύνες σου.
Ανώριμος, μη απογαλακτισμένος, αν-επαρκής και αδρανής, κλεισμένος στη μικρή σου πλασματική σφαίρα.
Στο ίδιο χέρι το καρότο και το μαστίγιο, για να ταΐζεις ξεγελασμένο κορεσμό ή αδίστακτη τιμωρία, ανάλογα την τρικυμία εν κρανίω σου.
Κόβεις και ράβεις το μαζί και το μόνος σε ρούχα αντιστρόφως ανάλογα του μεγέθους σου, αλλά τελικά απομένεις γυμνός σαν ορφανό νεογέννητο.
Άρρεν, εσύ, υπερτιμημένος!
Κύκλος με σταυρό το ανήκειν σου.
Επώδυνη η πορεία σου.
Αγκαλιάζεις τη ζωή, γεννάς τη δημιουργία, πρωτοστατείς στην αέναη ροή του κόσμου.
Φυτεύεις και μοιράζεις παντού τη διαίρεση πολλαπλασιάζοντας χαριστικά τις αντοχές σου.
Ώριμη, μη ανυπόστατη, αφανής, ακίνητη και αυτάρκης στο στενό σου σκοτεινό κελί.
Στην ίδια αγκαλιά, τα χέρια ανοιχτά και κλειστά, για να υποδέχεσαι τη φιλοφρόνηση ή να αφορίζεις τη βρισιά ανάλογα τη φουρτούνα της καρδιάς σου.
Μαγειρεύεις στο “μαζί” και στο “χώρια” αντιστρόφως ανάλογα της ορέξεώς σου, αλλά απομένεις νηστική σαν άπορη αγνοούμενη.
Θήλυ εσύ, υποτιμημένο!
Κύκλοι των ψευδαισθήσεων, των καταχρήσεων, των υποχωρήσεων, των παραχωρήσεων.
Σκιές του εαυτού σας, έρμαιο των αναμνήσεων και τοποθετήσεων των υπερέχοντων αιώνων που γεννούν και πεθαίνουν μόνο σάρκες καθώς οι ψυχές σας παραδίδονται στην αιώνια λήθη τους.
Η από καταβολής κόσμου ένωσή σας, τα συγκοινωνούντα δοχεία σας η ευλογία και η κατάρα του να νιώθεις, ν’ αγαπάς και να κατακτάς, χάνοντας στο τέλος στα ζάρια την άμαθη καρδιά και στο ζύγι τη γνώση.
Αδιαφορώντας για το άπειρο της αφθαρσίας που επιτυγχάνεται μέσα από τη φθορά που καταδικάζεστε.
Νυν και αεί, προσωρινά φύλα στον αιώνιο κύκλο τους.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
