Θέλω να πιώ όλο το Βόσπορο… του

Θέλω να πιώ όλο το Βόσπορο…

Αγαπημένο τραγούδι με τη μελωδική φωνή του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Και ποιος δεν το έχει σιγοτραγουδήσει σε κάποια συναυλία του; Και ποιος δεν έχει ταξιδέψει; Διαχρονικό και ωραίο από αυτά τα τραγούδια που τα ακούς ξανά και ξανά αλλά στην ουσία… Δε θέλω να πιώ απολύτως τίποτα. Μια χαρά είμαι όπως είμαι.

Λάθη όλοι έχουμε κάνει όταν ήμασταν μικροί. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Σκοπός δεν είναι να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη αλλά να μαθαίνουμε από αυτά. Και σου μιλώ εγώ ο ίδιος που έκανα λάθη και μάλιστα πολλά. Ευτυχώς όμως την κατάλληλη στιγμή μια ανώτερη δύναμη με κράτησε από το χέρι την ώρα που βρισκόμουν στο χείλος του γκρεμού. Πρόλαβα στο παρά πέντε πριν τα καταστρέψω όλα. Πριν γίνουν όλα στάχτη. Πριν πιάσω πάτο. Αν και κινδύνεψα πολλές φορές, την τελευταία στιγμή τα κατάφερα και σώθηκα. Μια για πάντα.

Η εισαγωγή όπως κατάλαβες είναι για έναν υποτιθέμενο «φίλο» που όλοι τον ξέρουμε καλά και όλοι ξέρουμε το πόσο ύπουλος και τοξικός είναι. Μόνο φίλος δεν είναι. Με το αλκοόλ ποτέ δεν είχα τις καλύτερες σχέσεις. Πάντα ξεπερνούσα το μέτρο επειδή ήμουν εντελώς ανώριμος. Ξέφευγα και αυτό δε μου έκανε ποτέ καλό. Ήμουν μονίμως σε μια κατάσταση hangover και γινόμουν χάλια και με μισούσα και έλεγα ποτέ ξανά αλλά την επόμενη νύχτα πάλι τα ίδια, ξανά και ξανά.

Να εξηγήσω όμως το γιατί. Κάποτε, πριν χρόνια, το είχα για συντροφιά. Δούλευα αναγκαστικά νύχτα, σε διάφορα μαγαζιά στο Γκάζι, όπως και οι περισσότεροι ηθοποιοί άλλωστε. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να βγάζω τα προς το ζην. Για πολλούς και διάφορους λόγους μού πήγαινε η νύχτα. Μετά από καιρό, ευτυχώς όχι πολύ, αποδείχτηκε ότι δεν την πήγαινα εγώ. Αλήθεια; Αν συνέχιζα τι θα είχα απογίνει;

Η νύχτα είναι σκότωμα. Πρώτα οι σακούλες κάτω από τα μάτια, πόνοι στα γόνατα από την ορθοστασία και άλλα πολλά. Έβγαζα καλά χρήματα, είναι η αλήθεια. Αλλά τι να τα κάνεις; Έπιανα δουλειά στις 19:00 το απόγευμα, σχόλαγα στις 6:00 το πρωί, κοιμόμουν κατά τις 9:00 μέχρι τις 17:00 το απόγευμα και μετά το ίδιο, ξανά και ξανά. Χωρίς ρεπό φυσικά. Ε, αυτό δε λέγεται ζωή.

Οι ώρες πολλές, κόσμος πολύς, τσιγάρα και ποτά είχαν τον πρώτο ρόλο. Πολλά, πολλά, πολλά, ποτά. Δεν την πάλευα αλλιώς. Δεν μας απαγόρευαν να πίνουμε τα αφεντικά. Βλέπανε το μαγαζί γεμάτο θαμώνες. Χαίρονταν. Το ίδιο χαιρόμουν κι εγώ. Πίστευα ο αφελής ότι είμαι ευτυχισμένος.

Το πρόβλημα ξεκίνησε όμως όταν κατάλαβα την εξάρτηση. Δηλαδή αν δεν έπινα ένα, δυο, τρία ποτά δεν έκανα κέφι. Δεν ήμουν ευδιάθετος και δεν μπορούσα να δουλέψω. Έπρεπε πρώτα να «φτιαχτώ».

Δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες. Δε θέλω να θυμάμαι ούτε να φέρω παραδείγματα. Η ζωή μου μετατράπηκε σε κόλαση και σου μιλώ ειλικρινά πως πέρασα ξυστά από την κόλαση και όχι μια και δυο, αλλά πολλές φορές. Μέσα στην ατυχία μου όμως στάθηκα τυχερός.

Μετά από λίγους μήνες το νευρικό μου σύστημα κλονίστηκε και μια ωραία υπερκόπωση με έριξε απ’ ευθείας στο κρεβάτι. Δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτε. Ο οργανισμός μου είχε κουραστεί και μου άναβε τα κόκκινα λαμπάκια του κινδύνου. Δεν ήμουν σαράντα ετών. Ήμουν πολύ μικρότερος. Δεν έχει σημασία η ηλικία. Σημασία έχει ότι κατάλαβα τι μου έκανε κακό. Το ποτό δε μου έκανε ποτέ καλό. Το αλκοόλ δεν υπήρξε καλός συμβουλάτορας.

Όλα αυτά τα μοιράζομαι μαζί σου τώρα που δεν πίνω. Όχι. Δεν πίνω τίποτα απολύτως. Ούτε μπύρα χωρίς αλκοόλ. Δεν πίνω τίποτα για να φτιαχτώ. Δεν πίνω τίποτα για να έρθω στο κέφι. Δεν πίνω ούτε κι αν με κερνάει ένας φίλος ή μια φίλη. Με ξέρουν καλά και με προστατεύουν.

Η ζωή είναι μια κούκλα από μόνη της. Δε χρειάζεσαι υποκατάστατα για να τη ζήσεις και να την απολαύσεις. Η ζωή είναι ωραία. Κι εμένα μου αρέσει έτσι όπως είμαι τώρα. Μου αρέσει ο νέος μου εαυτός. Ο Κωνσταντίνος, ο οποίος μπορεί να καπνίζει λίγο παραπάνω από το κανονικό αλλά τι να κάνω που αγχώνομαι με το παραμικρό; Φταίω; Δε φταίω!

Αλκοόλ ΤΕΛΟΣ. Με κεφαλαία γράμματα. Τέλος οριστικό. Και η νύχτα τέλος. Τις νύχτες προτιμώ να κάθομαι και να γράφω. Αυτό δε σταματά ποτέ. Το γράψιμο εννοώ. Και όποτε βγαίνω από το σπίτι με παρέες περνάω πάντα καλά. Έμαθα να περνάω καλά. Κλείνοντας θα πω το πιο σημαντικό και το λέω και σε σένα και βάλ’ το καλά στο μυαλό σου:

Ζεις και χωρίς αυτό!

Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τον πολύτιμο χρόνο σου.

Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης