Σαν το σουβλάκι της μαμάς ΔΕΝ έχει!
Και ποιος γιός δεν έχει αδυναμία στα φαγητά της μητέρας του; Και ποιος γιός μπορεί χωρίς εκείνη; Και ποιος γιός δε μεγαλώνει ποτέ και στα μάτια της μητέρας του παραμένει για πάντα παιδί;
Προσωπικά, είμαι από έξι παιδιά το τελευταίο. Έχω τέσσερις αδερφές τις οποίες λατρεύω και ένα μεγάλο αδερφό φύλακα άγγελο, τον οποίο – αν και του βγάζω το λάδι – επίσης λατρεύω!
Σήμερα το μενού είχε σπιτικά και μερακλίδικα σουβλάκια. Η μητέρα μου από νωρίς είχε μπει στην κουζίνα και μαγείρευε για να μας ικανοποιήσει όλους. Έκανε χοιρινή τηγανιά σπέσιαλ, τηγάνισε λαχανικά, τηγάνισε πίτες και έκοψε μαϊντανό και κρεμμύδι αλλά και ντομάτες.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι κατά τις 11:00. Έφτιαξα καφέ. Κάπνισα και πέντε τσιγάρα και με το ζόρι κρατιόμουν. Κατά τη μία το μεσημέρι εισέβαλα στην κουζίνα μας σαν ταύρος σε υαλοπωλείο. Μια πίτα στο πιάτο, αρκετή δόση χοιρινού, και πρόσθεσα τα υπόλοιπα συν κόκκινη σάλτσα. Δεν το μάσησα. Το κατάπια! Τέτοιο λαίμαργο αγόρι είμαι.
Έφτιαξα και δεύτερο καφέ, άνοιξα το λαπτοπ και αφού η πανδαισία των γεύσεων είχε μείνει ακόμα στο στόμα, είπα να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας.
Ναι, το ξέρω ότι σας άνοιξα την όρεξη… Μη βαράτε, όλοι μαζί… ένας ένας!
Καλό μήνα να έχουμε!
Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης
