Τολμάς;

Σ’ άκουγα με προσοχή, σιωπηλός. Ήρθε η ώρα ν’ απαντήσω. Δε με πείθεις, κορίτσι μου. Ίδια λόγια ακριβώς, ίδιο και το σενάριο. Προσπαθεις να με πείσεις για ένα σενάριο που έχω ζήσει τόσο πολλές φορές, με την ίδια αρχή, με εσένα πρωταγωνίστρια. Θα έχει άλλο τέλος; Προσπαθείς να με πείσεις ότι στο ίδιο παραμύθι, μαζί, θα πολεμήσουμε τους δράκους, ενώ γνωρίζω πολύ καλά ότι στο τέλος απέναντί μου θα έχω εσένα μαζί με τους δράκους να με πολεμάτε. Για να μην πολεμήσω κανέναν σας, απλά διώχνω εσένα.

Μου λες ότι θα έρθει η στιγμή που θα ξυπνήσω μια μέρα και θα είμαι γέρος και μόνος. Ξέρω και το χρόνο και τη φθορά του, και να ‘σαι σίγουρη, ομορφιά μου, πως δεν έχω τη φιλοδοξία να ξεπουλήσω την ψυχή μου για ν’ ανταγωνιστώ το πορτραίτο μου. Πολύ δε περισσότερο, για ν’ αναζητήσω τη χαμένη μου Μαργαρίτα.

Μου λες για χαμένες ευκαιρίες όπως αυτή που μου προσφέρεις εσύ. Θα σου μιλήσω για τις ευκαιρίες που κατέληξαν αμαρτίες.

Γι’ αυτές που ήμουν ο φύλακας άγγελός τους. Να τις προστατεύω απ’ τους δαίμονές τους αφήνοντας τον εαυτό μου εκτεθειμένο σ’ αυτούς.

Γι’ αυτές που έδινα πνοή, αλλά δεν έγινα ποτέ η πνοή και άφηνα εμένα χωρίς πνοή. Γι’ αυτές που σε κάθε δύσκολη στιγμή τους γινόμουν η φωνή μέσα τους που τους έδινε κουράγιο, κι όμως εγώ στις δικές μου στιγμές, όσο κι αν προσπαθούσα ν’ αφουγκραστώ, έκανε κρότο μόνο η σιωπή.

Γι’ αυτές που τους απολογήθηκα για την απουσία μου και καταδικάστηκα τόσο άδικα, αλλά δεν απολογήθηκα ποτέ στον εαυτό μου για την απουσία μου απέναντί του και δε με καταδίκασε ποτέ, όσο δίκαιο κι αν θα ήταν αυτό. Λατρεψα το Θεό τους και αδιαφόρησα για το δικό μου. Κι όταν τις μέθυσα και μ’ έβαλαν στο ναό τους, εγώ δεν υπήρχα πουθενά τη στιγμή που ο δικός μου ναός ήταν γεμάτος από εμένα. Ηταν αμαρτίες κι όχι ευκαιρίες.

Λες πως είμαι περίεργο τρένο. Περίεργο όχι, τρένο όμως ναι. Κι αν κάποτε κόντεψα να συγκρουστώ, φοβήθηκα, γιατί είχα και στάση και επιβάτες. Τωρα πλέον ούτε στάση έχω, ούτε επιβάτες. Γιατι ζητάς να γίνεις στάση μου; Γιατί ζητάς να γίνεις επιβάτης μου; Γιατί ζητάς να λατρέψω το είδωλό σου; Γιατί πρέπει να με πείσεις να ξαναφοβηθω; Δε θα μπω στο δικό σου ναό. Δε θα χρειαστεί να γίνεις μορφή στο ποτήρι μου για να με μεθύσεις. Σε προσκαλώ εγώ στο δικό μου ναό.

Απλός, λιτός όπως βλέπεις. Άδικα ψάχνεις την καρδιά μου εκεί. Καπου την παράτησα και το αίμα της έγινε έμπνευση σε άλλα βιβλία. Να και τα δύο βιβλία μου. Δε θα τ’ ανοίξεις πριν… Δίπλα υπάρχει μια λεπτή κρυστάλλινη ζυγαριά. Αντέχει το βάρος όλου του κόσμου, όμως μπορεί να θρυμματιστεί κι από έναν κόκκο άμμου. Στη μια πλευρά θα βάλεις τη θέληση, στην άλλη τα συναισθήματα. Η αλήθεια σου θα καθορίσει το αν είσαι ευκαιρία ή αμαρτία. Το τολμάς;

Δημήτρης Ντούρος