Μπαλόνια ονείρων

Συνηθίσαμε, αδελφέ μου, να γεννάμε όνειρα για να παράγουμε ελπίδα! Γεμίζουμε πολύχρωμα μπαλόνια με ό ν ε ι ρ α, συνήθως ταξιδιάρικα, μερικά απατηλά, κάποια ρεαλιστικά, πολλά ανεδαφικά, έτσι, γιατί τα έχει ανάγκη η ψυχή, να χαίρεται ακόμα και με ψευδαισθήσεις! Έχει αυτή την ανάγκη να αγκαλιαστεί, να ταυτιστιστεί με τη χαρά των παιδιών στο πάρτι γενεθλίων τους, που αν και τους παρέχονται πολλές εκπλήξεις, η μεγαλύτερη ικανοποίησή τους είναι να σπάνε τα μπαλόνια που στολίζουν τη γιορτή τους, γιατί σε κάποιο από τα πολλά κρύβεται μια νέα έκπληξη!

Όσοι ζουν για να ικανοποιούν απλά τις επιθυμίες τους ίσως να μην ο ν ε ι ρ ε ύ ο ν τ α ι, ή όσοι ο ν ε ι ρ ε ύ ο ν τ α ι δε σημαίνει πως αδυνατούν να γευτούν τα υπάρχοντα της ζωής αρώματα, αλλά διαρκώς ο ν ε ι ρ ε ύ ο ν τ α ι, όσοι επιθυμούν το ασύλληπτο να πιάσουν, σε τρικυμισμένες θάλασσες να κολυμπούν και να επιβιώνουν, με θεριά να παλεύουν και νικητές να βγαίνουν, αλλά και τον ήλιο κατάματα να αντέχουν να κοιτούν χωρίς τα βλέφαρα να κλείνουν, όπως και να χορεύουν στη βροχή κι ας θεωρούνται απ’ τον περίγυρο τρελοί!

Ό ν ε ι ρ α φυλαγμένα σε μπαλόνια, άυλα εκείνα, ανάλαφρα τα μπαλόνια, ταξιδεύουν στον κόσμο του φανταστικού με τη διάθεση του ανέμου, χάνονται στο αέναο τα περισσότερα, κάποια πιάνονται σε σύννεφου απόχη, κι αν σπάσουν με κάποια ατμοσφαιρική σύγκρουση, τύχη το λένε μερικοί, σκληρή δουλειά σε ε λ π ί δ α εποχούμενη την αποκαλούν άλλοι, σίγουρα όμως τις σταγόνες δροσιάς τις νιώθεις στην ψυχή σου, όπως και να χαρακτηριστεί το αποτέλεσμα!

Το λάθος είναι όταν αποφασίσουμε να φουσκώσουμε μπαλόνια με όνειρα άλλων, που ίσως δεν έχουν ακόμα γεννηθεί, που η διαχείρισή τους δεν εξαρτάται από εμάς. Δικό μας το μπαλόνι, αλλά μέσα του κλείνουμε κάποιου άλλου την πνοή, αλλάζει η μοριακή του σύνθεση, αλλοιώνεται το ειδικό του βάρος, δεν αιωρείται, σπάει με την πρώτη τριβή σε ποιαδήποτε επιφάνεια, και οι αναμενόμενες σταγόνες δροσιάς γίνονται πυρακτωμένα κύτταρα, ανοίγουν πληγές επώδυνες, ίσως και ανεπούλωτες!

Το έμαθα στα εβδομήντα πέντε μου χρόνια, αδελφέ μου, αργά για το παρελθόν, νωρίς για το μέλλον. Έγινα λιγότερο ρομαντικός, κατάργησα τα μπαλόνια, μα μου λείπει το ο ξ υ γ ό ν ο, δυσκολεύομαι να αναπνεύσω, γι’ αυτό κρυφά απόψε ένα καταπράσινο μπαλόνι, στο χρώμα της ε λ π ί δ α ς θα απελευθερώσω και ίσως σύντομα να γίνει μια ατμοσφαιρική σύγκρουση. Με ικανοποίηση θα γευτώ τις σταγόνες δροσιάς, με στωικότητα τα πυρακτωμένα κύτταρα… κάποιοι πρέπει να ονειρεύονται για όσους σε μόνιμο νιρβάνα βρίσκονται!