Δύσκολα χτίζεις, εύκολα γκρεμίζεις
Απόψε θέλω να βρεις τρόπο να σου επιβληθείς. Θέλω να βάλεις σε τάξη το θολωμένο σου μυαλό και να τελειώσεις μια για πάντα με το κακόγουστο αυτό αστείο. Όσο κι αν μοιάζει αδύνατο, πρέπει να κρατήσεις ισορροπίες. Να απαλλαγείς από πάθη και αδυναμίες και να αφήσεις τον καιρό να σε λυτρώσει. Να σταματήσεις να άγεσαι από απατηλές ψευδαισθήσεις και εμμονικά σύνδρομα.
Απόψε πρέπει να ξημερωθούν τα τέρατα. Όλα αυτά τα στοιχειά που ήρθαν και φώλιασαν μες την ψυχή σου, ήρθε η ώρα να τα ξορκίσεις. Δύσκολα χτίζεις, εύκολα γκρεμίζεις. Πάρε μια βαθιά ανάσα και προσπάθησε απλώς να θυμηθείς· όχι με την ανασφαλή ανάγκη να εξιδανικεύσεις πράγματα και καταστάσεις προσκολλημένος στο παρελθόν, αλλά κοιτώντας βαθιά μέσα σου και θέτοντας ξανά σημεία αναφοράς στη διαδρομή ως εδώ.
Απόψε, θέλω να σταθείς ψηλότερα από τον εαυτό σου. Δέξου επιτέλους την καταραμένη αυτή απόσταση που τόσο σε πνίγει και ξεκίνα για άλλη μια φορά από την αρχή. Το ένστικτο αυτό που σου κατατρώει τα σωθικά· που σου μουδιάζει τα δόντια και σου στερεί το οξυγόνο, δεν είναι μόνο μια παρόρμηση. Απέχει από την πραγματικότητα τόσο – όσο η αλήθεια από το ψέμα.
Απόψε, πάψε να αυθυποβάλλεσαι. Είσαι πιο δυνατός από αυτό. Τη νύχτα αυτή που ακροβατείς στο κενό· τούτη τη στιγμή που καίγεσαι για δύο· που φοβάσαι για δύο και προσέχεις για δύο, πρέπει να διαχειριστείς τον ίλιγγο της αμφιβολίας και την παραζάλη του εγωισμού. Να βρεις τρόπο να προστατέψεις εσένα και όσους αγαπάς απ’ τη φωτιά σου· και να ξαναβάλεις επιτέλους πλώρη για τον κόσμο των ζωντανών.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 35 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
