Άρωμα ψυχής
Μερικές στιγμές, στέκομαι μπροστά σε έναν καθρέπτη, αυτές τις λίγες, τις σπάνιες, που η βουή της ζωής σωπαίνει κουρασμένη από την προσπάθειά της να ακούγεται μόνο εκείνη. Τι αγώνα κάνει, αλήθεια; Να σκεπάζει τις άλλες φωνές που προσπαθούν να ακουστούν, μάταια συνήθως μέσα στη βουή της. Τότε κι εγώ μιλώ με τον εαυτό μου κοιτάζοντάς τον στα μάτια. Είναι η ώρα μιας ιερής συνομιλίας που έρχεται από τα τρίσβαθα της ψυχής, βγαίνοντας με πολύ κόπο, αλλά με ορμή ξεχύνεται γύρω μου, αποφασισμένη να μιλήσει με ειλικρίνεια.
Ο λόγος της ψυχής μοιάζει με φωτιά, ποιος την αντέχει, αλήθεια; Όταν τον ακούω, αναρωτιέμαι αν πρέπει να διαλέξω ανάμεσα σε εκείνον και στη ζωή, τελικά κερδίζει η ψυχή. Τα λόγια της, ακούγονται σαν τη βροχή όταν πέφτει με δύναμη, κάνοντας το γνωστό θόρυβο στη σκεπή ενός σπιτιού που φτιάχτηκε πρόχειρα, χωρίς γερά υλικά, ξέρετε, από αυτά που αντέχουν στο χρόνο.
“Όση γνώση κι αν σου χάρισε η ζωή”, μου λέει τότε, “όσο κι αν διάβασες βιβλία και κατανάλωσες χρόνο και προσπάθειες να γνωρίσεις, να καταλάβεις, να σπουδάσεις ό,τι νόμιζες ό,τι ήθελες, ακόμα και αν οι εμπειρίες σου στη ζωή είναι πολλές, κάποια στιγμή κατάλαβες, ή ακόμα καταλαβαίνεις πως η ζωή, πάντα σε εκπλήσσει. Έχει βλέπεις τον τρόπο της. Πέρασαν τόσοι άνθρωποι από μπροστά σου, από το μονοπάτι σου, τόσοι χαρακτήρες, που πλησίασαν για κάποιο λόγο. Μπορεί να ζήτησαν λίγο από το χρόνο σου, μπορεί να ζήτησαν λίγη συντροφιά, στις μοναχικές στιγμές που βίωναν. Μπορεί να ζήτησαν παρηγοριά στις δυσκολίες τους, ίσως να εισέβαλαν σαν λαθρεπιβάτες στο πλοίο της γραμμής που σε ταξίδευε και συνεχίζουν να είναι μαζί σου.
Μπορεί να άφησαν ακόμα κι ένα “άρωμα ψυχής” που δεν ήξερες ότι υπάρχει, όμως ήθελες να το διατηρήσεις γιατί σου άρεσε και το κράτησες. Μπορεί να σου άφησαν ακόμα και μια μελωδία τόσο όμορφη, που σε βοήθησε να αναπτύξεις ένα ταλέντο που δεν ήξερες πως είχες. Μπορεί απλά να είχες ανάγκη αυτό τον άνθρωπο, τον όποιο άνθρωπο ήρθε να φέρει κάποιο μήνυμα και δεν το κατάλαβες, γιατί μέσα στη βουή της ζωής, πώς να το καταλάβεις;”
Ο καθρέπτης σωπαίνει τότε και η βροχή μοιάζει να σταματά για λίγο. Η σκέψη μου τρέχει πάλι στο θόρυβο της ζωής, πού ήταν όλη αυτή την ώρα; Αυτό το άρωμα της ψυχής τελικά ταίριαξε με τη σιωπή, τόσο όμορφα…
Μαριάνθη
Αγαπώ να μοιράζομαι αυτά που έχω στην ψυχή μου. Από μικρή ηλικία αισθανόμουν πως υπάρχουν και άλλοι κόσμοι, η ύπαρξή τους ήταν σαν δίαυλοι επικοινωνίας με την στιγμή που ζούσα. Ένοιωθα πως κάτι ήθελαν να πουν σε όσους πίστευαν στην ύπαρξή τους. Ήθελα να γράψω ποιήματα και φυσικά το πραγματοποίησα γράφοντας και τώρα για ότι αισθάνομαι, για ότι επικοινωνώ με τους κόσμους που άνοιγαν και συνεχίζουν να ανοίγονται στα μάτια της ψυχής μου. Οι σκέψεις γίνονται δημιουργήματα φωτεινά όταν προέρχονται από αυτούς τους κόσμους και αφηγούνται πολλά από αυτά που ίσως βοηθούν και άλλους αν τους πιστέψουν και θέλουν να τους γνωρίσουν. Η Αγάπη είναι η κατευθυντήριος διαδρομή για αυτήν την προσφορά και όποιοι την αναζητούν, περνούν από πολλά επίπεδα γνωριμίας μαζί της. Ταξιδεύουν στους μυστικούς δικούς της κόσμους μέσα από τους διαύλους που συνδέουν την δική μας πραγματικότητα μαζί τους...
