Τελικά, η απώλεια δεν παλεύεται…
…είναι από δύσκολο έως ακατόρθωτο να προσπαθήσεις να ζεις με την απουσία ενός αγαπημένου προσώπου που έφυγε από τη ζωή πρόσφατα…
…είναι απίστευτο το γεγονός ότι κάθε πρωί πηγαίνω στο κρεβάτι του πατέρα μου να δω αν είναι καλά και εκείνος να λείπει…
…είναι παράξενο το ότι πλέον στο σπίτι έχουμε άφθονο ελεύθερο χρόνο και δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε ή μάλλον ξέρουμε: πενθούμε!
Πενθούμε για έναν άνθρωπο – το στήριγμά μας – που μπορεί να μην είναι πια μαζί μας μέσα στο σπίτι αλλά σίγουρα θα είναι για πάντα στην σκέψη μας και στην καρδιά μας…
Προσπαθώ να χαλαρώσω, να δω τα πράγματα λίγο πιο ρεαλιστικά, να πω: «επιτέλους ξεκουράστηκε»
Ναι, ταλαιπωρήθηκε ο πατέρας μας και μάλιστα πολύ. Η άνοια τον είχε τσακίσει την τελευταία επταετία. Όμως δεν έφυγε από αυτήν. Άλλοι ήταν οι λόγοι τους οποίους δεν έχω σκοπό να αναφέρω γιατί πια δεν έχει καμιά σημασία…
Όλα έγιναν πολύ γρήγορα…
Όλα έγιναν για κάποιο λόγο…
Μου λείπει. Και μάλιστα πολύ. Πίστεψα ότι θα είμαι γενικά πιο cool και θα συνηθίσω στην ιδέα…
…αλλά η απώλεια τελικά δεν παλεύεται!
Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης
