Δε φταίνε, αυτό μπορούν!

Καθόλου δε με έβλαψε! Ήμουν και παραμένω ρομαντικός, ονειροπόλος, εμπιστεύομαι ακόμα τους ανθρώπους! Βάζω χρώμα στη ζωή, τα σκοτεινά με φως τα ντύνω. Στα ταξίδια του νου και της καρδιάς, με λαμπερές, εξαγνισμένες εικόνες το διάβα τους στολίζω! “Μα σε εκμεταλλεύονται, δεν το βλέπεις;” μου έλεγαν… μου λένε!

Απλά αφήνω να παίρνει ο καθένας εκείνο που του λείπει, να χαρεί για λίγο, να έχει έστω πρόσκαιρα την ψευδαίσθηση πως δική του κατάκτηση είναι το αποτέλεσμα που άκομψα επέρεται πως πέτυχε! Χρυσαλίδα σαν θέλει να γενεί,δικαίωμά του είναι, μα θα νοιάζομαι να μην καεί από τη λάμψη της παραπλάνησής του γιατί αυτάρκης ουδέποτε θα γίνει!

Προσφορά στις αδυναμίες των αφελών είναι η δωρεά ετούτη κι ας τη βαφτίζουν εκείνοι εκμετάλλευση, καπατσοσύνη, ή μαγκιά τους όπως αρέσκονται να αυτοθαυμάζονται. Μα τι περίεργο! Όσο περισσότερο ενσυνείδητα, αλτρουιστικά προσφέρεις, τόσο αυξάνεται το απόθεμα ψυχής κι ας είναι υλιστική η εποχή μας! Και γίνεται το απόθεμα τούτο έντονα απαραίτητο σαν έρθει η στιγμή γυμνοί οι καιροσκόποι της ζωής να απολογούνται στην συνείδησή τους, να μετρούν με λάθος γνώμονα τα σφετερισμένα “κέρδη τους”.

Κάποιος τότε πρέπει να είναι δίπλα τους, στήριγμα στην κατάρρευσή τους να σταθεί! Σαν χαμογελάει η καρδιά ανούσια φαντάζουν κέρδη και ζημίες, όμορφος φαντάζει ο κόσμος όλος! Γι’ αυτό πετούν ψηλά οι αετοί, να τον απολαμβάνουν, μα συγχρόνως να παρατηρούν, να γνωρίζουν σε ποια χαμόπρινα φωλιάζουν τρωκτικά και αλεπούδες!

Βαγγέλης Γιάννος