Φως

Κάθε άνθρωπος που κουβαλά μέσα του ένα τραύμα στέκεται κάποια στιγμή μπροστά σε ένα σταυροδρόμι. Δεν το επιλέγει το τραύμα, έρχεται απρόσκλητο, χαράζει μέσα του ένα σημάδι και αλλάζει τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο. Εκεί όμως που δεν είχε επιλογή στο «τι συνέβη», έχει βαθιά επιλογή στο «ποιος θα γίνει μέσα από αυτό».

Ο πρώτος δρόμος είναι ο γνώριμος δρόμος του πόνου. Είναι ο δρόμος όπου το τραύμα, επειδή ποτέ δεν ακούστηκε και ποτέ δεν θεραπεύτηκε, ζητά να εκφραστεί με το μόνο τρόπο που ξέρει: επαναλαμβάνοντας τον εαυτό του. Είναι εύκολο, επικίνδυνα εύκολο, να γίνει κανείς πηγή τραύματος για τους άλλους. Όχι επειδή είναι κακός άνθρωπος, αλλά επειδή η πληγή μέσα του φωνάζει πιο δυνατά από την πρόθεσή του. Όταν δεν αγγίζουμε το σκοτάδι μας, αυτό απλώνεται προς τα έξω.

Ο δεύτερος δρόμος είναι πιο δύσκολος, πιο ανηφορικός, αλλά και βαθιά λυτρωτικός. Είναι ο δρόμος όπου ο άνθρωπος δεν αφήνει το τραύμα να γίνει ορισμός, αλλά δάσκαλος. Είναι ο δρόμος όπου η ίδια η πληγή φωτίζει τις ανάγκες, τις αλήθειες και τη δύναμη που είχαν θαφτεί μέσα του. Εκεί, σιγά-σιγά, το τραύμα μεταμορφώνεται σε φως, όχι επειδή εξαφανίζεται, αλλά επειδή βρίσκει χώρο να γίνει κατανόηση, ευγένεια, συμπόνια. Και τότε αυτός ο άνθρωπος, που κάποτε πόνεσε βαθιά, μπορεί να γίνει για τους άλλους το απαλό χέρι που ο ίδιος δεν είχε.

Κανείς δεν είναι καταδικασμένος στον πρώτο δρόμο. Και κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να περπατήσει μόνος το δεύτερο. Το μόνο που χρειάζεται είναι η στιγμή εκείνη που μέσα στην ησυχία της καρδιάς ένας άνθρωπος λέει: «Αρνούμαι το τραύμα μου να γίνει πληγή για άλλους. Επιλέγω να γίνει φως». Και από εκεί ξεκινά η πραγματική μεταμόρφωση.

Μοσχούλα Σολάκη