Άντε μου και στο Διάολο!

Όσο μεγαλώνεις σου βγαίνει πιο εύκολα, αβίαστα, λυτρωτικά, κάτι σαν την μόνιμη επωδό του αδερφού σου στο κάθε σου πρόβλημα ” ε αφοί είσαι ηλίθια”. Μόνο που τώρα ο αδερφός σου δεν είναι δίπλα σου ,για την ακρίβεια τρέχει σαν Βέγγος να προλάβει τα δικά του.

Είσαι μόνη λοιπόν. Σου έμεινε αυτή η σπάνια παρακαταθήκη που σου άφησε για φυλαχτό πριν πάει στα ξένα και συ την τροποποίησες σαν ρούχο στη μοδίστρα για να κάτσει άψογα πάνω στα μετρημένα κυβικά σου (καθ’ ότι μικροκαμωμένο μπιμπελό) και μ’ αυτήν πορεύεσαι.

“Βρε άντε μου στο Διάολο” αυτή είναι η μαγική σου φράση πλέον, το νέο σουσάμι άνοιξε που σου εξαφανίζει όλα τα βαρυσήμαντα προβλήματα και τους πονοκεφάλους. “Άντε μου στο Διάολο” λες με χαμόγελο σε ό,τι πάει να σου κλέψει τη χαρά, σε ότι προσπαθεί να σε τσαλακώσει για να μπεις στο κουτάκι του.

Μόνο που απ’ τα 43 και μετά τα “άντε μου στον Διάολο” δεν έχουν ίχνος οργής, μοσχοβολούν γαρούφαλο και δυόσμο και οι παραλήπτες σχεδόν σε ευχαριστούν για αυτό το σπάνιο ταξίδι στον αγύριστο. Θαυμάζουν την θέα της υπέροχης πλατούλας σου που τους είχες κρατημένο εισιτήριο διαρκείας όσο απομακρύνεσαι, τον όμορφο ποπό σου που τους γνέφει τους τελευταίους χαιρετισμούς καθώς χάνεται στο Ηλιοβασίλεμα και φεύγεις. Οριστικά.

Ναι αγάπη μου το “άντε μου στο Διάολο ” με το “μου” του νοιαξίματος που τόσο συνήθισαν από’ σένα (τρομάρα σου… Αγία Τερέζα απ’τα γεννοφάσκια σου) είναι αποχαιρετισμός. Απ’ αυτούς τους βαρβάτους με το μαντήλι στη κουπαστή πάνω στο καράβι για την Αυστραλία το’60. Άπαξ και διαπαντός.

Ένα αντίο λοιπόν, σε όλα τα φαντάσματα του παρελθόντος, σε όλους τους ανόητους φόβους σου, στα πρέπει που σου έκλεβαν τη χαρά, στα μόνιμα πελατάκια σου που μια χαρά σε χρησιμοποιούσαν πάντα με τη συγκατάθεση σου βεβαίως βεβαίως και τέλος ένα οριστικό αντίο σε σένα.

Ναι σε σένα, σε σένα που σε φρέναρες, σε παρατηρούσες με το μικροσκόπιο, σε έκρυβες, σε πήγαινες σε παράταιρες παρέες για να μη μείνεις μόνη και φοβηθείς τον μπαμπούλα, εσένα… Τώρα πια που ξεμπέρδεψες με όλα αυτά και το προσωπάκι σου έλαμψε σαν φλουρί Κωνσταντινάτο once and for all, το ” άντε μου στο Διάολο” βγαίνει σαν χάδι, σαν ευχή, σαν μητρική φροντίδα. 

Άντε μου στο Διάολο λοιπόν σε ότι σας χαλάει, σας μειώνει , σας πληγώνει , η ζωή είναι μικρή , οι στιγμές χειροποίητες και οι αγαπημένοι λίγοι και ακριβοί όπως ακριβώς κι εσείς. Το καλοκαίρι είναι ακόμα εδώ κι θάλασσα γαλάζια, να μου προσέχετε..

Ειρήνη Λαγουτατζή