Μου λείπεις

Μου λείπεις και δεν μπορώ να ξεχάσω…

Μου λείπουν οι στιγμές εκείνες που μου δίνεις την ελπίδα και μου κλέβεις τη λύπη. Θυμάμαι τα συναισθήματα που ένιωθα κοντά σου. Αυτά που πίστευα πως με άλλαξαν και μου δημιούργησαν έναν άλλο εαυτό. Και το δάκρυ κυλάει με τη σκέψη να μην σβήνει. Θαμπές εικόνες και αναμνήσεις ξεπροβάλλουν από το μυαλό μου και ηχούν σαν ένα τραγούδι των Σειρήνων που δεν θέλει να τελειώσει. Αυτή τη μαγεία μου έδωσες και αυτή κρατάω από εσένα. Μπορεί το άρωμά σου να μην υπάρχει πια στο κρεβάτι μου, αλλά η γεύση του είναι ακόμη μέσα μου. Μπορεί να μου λείπουν τα βράδια που ήσουν κοντά μου, αλλά προσπαθώ να γεμίζω τον χρόνο μου με άλλες ασχολίες. Είσαι κομμάτι μου και αυτό δεν αλλάζει. Όμως, πονάω. Και όχι σαν ένα ποτήρι από γυαλί που σπάει, αλλά από κομμάτια που και να τα μαζέψεις δεν κολλάνε.

Μου λείπεις και σε θέλω τις στιγμές που δεν αντέχω. Μακάρι να ήσουν εδώ τώρα που δοκιμάζονται τα όριά μου. Πόσα μπορώ να αντέξω πλέον; Πώς να χειριστώ καταστάσεις που οδηγούν στην θλίψη ή ακόμα χειρότερα και στην κατάθλιψη; Μου λείπεις και δεν μπορώ να το πω σε κανέναν. Μακάρι να ήσουν εδώ και να σου μιλήσω για τα πάντα. Έτσι όπως κανένας δεν τα ξέρει. Μόνο εσύ με ξέρεις και με καταλαβαίνεις τόσο βαθιά. Με αγαπάς και το ξέρω. Το βλέπω κάθε φορά στα μάτια σου πως με αντικρίζεις. Δεν κρύβεται το ενδιαφέρον. Δεν μπορούσες να κάνεις όμως αλλιώς γιατί θα με κατέστρεφες. Η ζωή σου είχε πάρει την κάτω βόλτα και δεν ήθελες να γίνω και εγώ μέτοχος μιας τέτοιας τραγωδίας. Και για αυτό ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Δεν νιώθω πια θυμό. Ούτε μίσος. Σε αγαπάω και θέλω το καλό σου. Θέλω να ξέρω πως έτσι όπως επέλεξες να προχωρήσεις, νιώθεις ευτυχισμένος. Μη ριζώσεις, γιατί ο άνθρωπος ριζώνει μόνο όταν νιώθει αδύναμος να προχωρήσει. Το ξέρω ότι οι καταστάσεις πιέζουν από μόνες τους αλλά αξίζεις μια ζωή χωρίς να έχεις ζήσει; Μακάρι όλα να ήταν ρόδινα αλλά σε ποια ζωή υπάρχει ουράνιο τόξο χωρίς βροχή; Θα ήθελα να ήσουν εδώ να με βλέπεις να προχωράω. Πιστεύω όμως, πως με τον τρόπο σου μαθαίνεις τη ζωή μου. Την ζεις μέσα από το χρόνο. Μέσα από μια ασπίδα που την φοράς για πανοπλία. Έτσι ακριβώς όπως κάνω και εγώ. Μου λείπεις παραπάνω από όσο περίμενα.

Μου λείπεις τα βράδια εκείνα που ο αέρας αέναα φυσά το κορμί μου και περιμένω τον ήλιο για να φέρει το φως του!

Νικόλ Παπαδοπούλου