Το σκαλοπάτι
Σκάλα η ζωή με σκαλοπάτια αμέτρητα και τέρμα απροσδιόριστο.
Σκάλα με σχήμα φιδογυριστό.
Με σκαλοπάτια ακανόνιστου σχήματος και άνισα μεταξύ τους.
Άνισες και οι αποστάσεις από το ένα στο άλλο.
Το κεφαλόσκαλό σου, η βάση σου, γερή.
Το θεμέλιο της σκάλας σου.
Με τ’ αρχικά απ’ τους γεννήτορες σου πάνω χαραγμένο.
Να σε ακολουθούν και να σε καθορίζουν.
Να σε τιμούν και να τα τιμάς.
Να σε στοιχειώνουν ώρες ώρες.
Όταν είσαι μικρός τη σκάλα τη λογαριάζεις για παιχνίδι.
Τρελαίνεσαι να ανεβοκατεβαίνεις, χοροπηδηχτά τα ανεβαίνεις τα σκαλιά, κι αν ακόμη λαχανιάσεις, ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπό σου, καθώς η ανάσα σου πάλλεται. Γιατί είσαι χορτασμένος από αυτή την ταχύτητα και την ευκολία, γιατί ρούφηξες το παιχνίδι μονοκοπανιά.
Κι ύστερα αρχίζει η ανάβαση να δυσκολεύει.
Αλλού το σκαλί είναι θεόρατο, δε φτάνει καλά καλά ο διασκελισμός σου να το φτάσεις, να το σκαρφαλώσεις με κόπο χρειάζεται.
Άλλο πάλι είναι λερωμένο, γλιστράς, πέφτεις, μετράς ανάποδα όλα όσα ανέβηκες μέχρι τότε, πληγώνεσαι, πιάνεις πάτο.
Για την ακρίβεια γυρνάς στο κεφαλόσκαλο, αυτό που πριν το είπαμε γερό θεμέλιο της σκάλας. Και κείνα τ’ αρχικά που ενίοτε να σε πνίγουν και να σε πιέζουν τα νιώθεις, εκείνα θα’ ναι ξανά η αλφαβήτα σου και το ελατήριο σου να ξανανέβεις με γρήγορες δρασκελιές και να συνεχίσεις.
Πρόσεχε, σε μερικά σκαλιά λείπουν τα κάγκελα.
Μην πλησιάζεις την άκρη, μη φτάνεις στα όρια.
Μην κοιτάς κάτω και ζαλιστείς.
Πολύ να μη μένεις σε αφύλαχτα σκαλιά, σε επικίνδυνα.
Κάπου στη μέση της σκάλας, εκεί που η κλίμακά σου στρίβει υπάρχει ένα σκαλοπάτι μεγαλύτερο απ’ όλα.
Ένα σκαλοπάτι που αξίζει να σταθείς σ’ αυτό λίγο παραπάνω.
Ένα σκαλοπάτι για να ξαποστάσεις, να σε ανταμείψει για όλα όσα πέρασες για να ανέβεις μέχρι εκεί, να σου δώσει δύναμη και ώθηση για να συνεχίσεις.
Είναι το σκαλοπάτι που θα ευχόσουν να’ ταν η κορυφή.
Είναι το σκαλοπάτι που θα σταθείς κοιτάζοντας κάτω και πάνω.
Τι άφησες και τι σε περιμένει.
Τι πέρασες και τι μπορείς να πετύχεις.
Σ’ εκείνο το σκαλοπάτι θα καταλάβεις γιατί αλλάζει η ρότα.
Γιατί αλλάζεις κατεύθυνση μαζί με τη σκάλα σου.
Ξέρω πολύ πως θέλεις να μείνεις εκεί, στα ξεκούραστα, στα ηδονικά.
Θυμίσου πως είναι ένα σκαλί, το μεγαλύτερο και το καλύτερο.
Αλλά δεν είναι το τέρμα.
Τώρα που το ξέρεις, ξεκίνα σιγά σιγά πάλι ν’ ανεβαίνεις.
Η σκάλα σου δεν τελείωσε ακόμη.
Ανθή Γεώργα
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
