Αγαπητέ συνάνθρωπε, σε ευχαριστώ για όλα, μα πρωτίστως για εκείνες τις στιγμές που υπήρξαν μικρές ή μεγάλες εκρήξεις μεταξύ μας. Ξέρω πως εκείνη τη στιγμή έχουμε και οι δυο μας να αντιμετωπίσουμε διάφορες συναισθηματικές διακυμάνσεις αλλά αυτές μας κάνουν πιο ώριμους πιο γεμάτους.
Αγαπητέ συνάνθρωπε, πάνω στα νεύρα μου, στον θυμό μου, στη ζήλεια μου, στο μίσος μου , στον φθόνο μου θα πω και σαράντα κουβέντες παραπάνω αλλά εσύ αν μου δώσεις μια αγκαλιά ίσως τα ξεχάσω όλα. Το ίδιο θέλω να κάνω κι εγώ. Να σε αγκαλιάσω σφιχτά και να μοιραστούμε την έντονη αυτή στιγμή.
Αχ, συνάνθρωπε πόσο εύκολα θα τα λύναμε όλα με μία γαμημένη αγκαλιά; Ναι ρε, συνάνθρωπε μετάτρεψε το μίσος σου σε αγάπη. Πίσω από όλα είναι η αγάπη.
Κοίτα, δε θα σου κρύψω ότι νευριάζω εύκολα, ότι θυμώνω εύκολα κι ας μην το αναγνωρίζω ή το παραδέχομαι αλλά αν με αρπάξεις και με βάλεις μέσα στην αγκαλιά σου εγώ θα γίνω παιδί ξανά. Κι εσύ θα είσαι το δικό μου παιδί και δε θα ξέρουμε εν τέλει ποιος είναι το παιδί…
Ναι. η αγάπη δεν διακρίνει, το μίσος και όλα τα παρεμφερή δημιουργούν τη δυαδικότητα.
Αγαπητέ συνάνθρωπε, σε ευχαριστώ που με αφήνεις να εκφράζομαι, όπως εκφράζομαι και να ενώνουμε την ανθρώπινη μας φύση έτσι.
Σε ευχαριστώ, λοιπόν, που όταν πονάω (εξαιτίας μου) είσαι δέκτης των χιλιάδων νοητικών καταστάσεων.
Ξέρεις δεν πονάω εξαιτίας σου αλλά εγώ δεν μπορώ να διαχειριστώ την σύγκρουση των ‘’εγώ’’ μας.
Πονάω σημαίνει εξελίσσομαι.
Πονάω σημαίνει απομάκρυνση του ‘’εγώ’’.
Πονάω σημαίνει απομυθοποίηση του πόνου.
Αγαπητέ, συνάνθρωπε σε ευχαριστώ που ήρθες στον δρόμο μου.
Σε αγαπώ.
Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης
