Χαράζει πάλι και εγώ τραβάω κουρτίνες για να χωρέσει ο ήλιος.
Θα έχουμε μια υπέροχη μέρα, διάβασα χθες.
Διάβασα ακόμα κάτι που μου άρεσε πολύ: «αν δεν ζήσεις τον χειμώνα, πως θα περιμένεις την άνοιξη;»
Την προετοιμάζω λοιπόν.
Δεν είναι που έχω πεισθεί για τον ήλιο που θα ανατείλει.
Αυτός, πάντα υπάρχει εκεί.
Είναι που κάτι διαφορετικό μυρίζει ο αέρας που εισβάλει στον χώρο μου.
Σαν να ξεφόρτωσα όλα αυτά που κουβαλούσα στους όμως μου.
Αρχή του τέλους το ονομάζουν κάποιοι. Τέλος που δεν έζησε αρχή όμως, μπορεί να υπάρξει;
Μπορεί.
Μια αρχή θα μετρήσει στην σπίθα της στιγμής, αν δεν γίνει η έκρηξη, μην ψάχνεις εσύ με τα παλιά σου σπίρτα να ανάψεις την φλόγα.
Η φωτιά ξεκινά υπό προϋποθέσεις, από εύφλεκτα υλικά.
Αν εσύ κρατάς το κουτσουράκι σου, χωρίς προσανάμματα θα μένει πάντα εκεί να μαυρίζει απ’ την προσπάθεια.
Έτσι νιώθω και εγώ.
Πως όποια προσπάθεια και αν κάνω, θα πέφτει στο κενό.
Όσο και αν ονειρευόμουν στιγμές, αυτές χάθηκαν μέσα στις προϋποθέσεις.
Και τώρα τι θα μου πεις.
Δεν μετράει που κάνω ένα βήμα;
Θα σου απαντήσω: Εξαρτάται από το βήμα, θα είναι με επιφύλαξη;
Το περίμενα αυτό το βήμα, περίμενα την στιγμή που θα έστηνα τρελό χορό για να σε δεχτώ.
Στο άκουσμα σου όμως απόρησα με εμένα!
Ε και; σκέφτηκα…
Σιγά την αλλαγή!
Εσύ στα σίγουρα σου και εγώ στην ζωή μου.
Εσύ στο ένα βήμα μπρος και δυο πίσω και εγώ στην αναζήτηση.
Εσύ και εγώ!
Ευθείες παράλληλες σε δρόμους με εμπόδια.
Εμπόδια που εγώ προσπερνάω και πάω παρακάτω, εμπόδια που εσύ στρογγυλοκάθεσαι πάνω τους και τα αφήνεις να σε οδηγήσουν.
Κουράστηκα να στέλνω προσανάμματα που εσύ αρνείσαι να ακουμπήσεις.
Όμως, ακριβώς εδώ, πριν τους τίτλους τέλους, οφείλω να σε ευχαριστήσω.
Τέλος όχι για την «σχέση» μας, αυτή υπάρχει και θα υπάρχει.
Τέλος για την ελπίδα και ανατολή της δικής μου αλλαγής.
Σε κάθε στροφή σου άπλωνα το χέρι, θυμάσαι;
Καμία φορά δεν άπλωσες το δικό σου.
Κάθε σου άρνηση όμως με πείσμωνε και μέρα με την ημέρα μου έφτιαξε μια υπέροχη πανοπλία, ανθεκτική σε κάθε καιρό.
Μου πήρε καιρό να καταλάβω πως αυτό ήταν το δώρο σου για μένα.
Γιατί η θέληση που αργά ξέθαψες, άφησε χώμα πρόσφορο για νέο σπόρο.
Άρχισα λοιπόν να σπάω την πανοπλία μου κομματάκι – κομματάκι και κάθε πρωί να πετάω ένα στα σκουπίδια.
Όπως έκανα σήμερα, όπως θα κάνω αύριο.
Βλέπεις, εγώ δεν έμαθα να περιμένω την κατάλληλη ευκαιρία για να εκφράσω τα συναισθήματα μου, αλλά παράλληλα να γλεντάω την σάρκα μου!
Εγώ δεν θέλω να αντικρίζω κουφάρια όταν ξυπνάω. Ανθρώπους που δεν φοβούνται να τσαλακωθούν θέλω.
Και εσύ καημένε μου, πάντα μετρούσες τις κινήσεις σου!
Πως λοιπόν να σε τραβήξω στον καθαρό αέρα όταν έχεις εκτιμήσει την ψυχή σου τόσο χαμηλά;
Μπορεί το ευχαριστώ να σε ξενίσει, μα είναι δική μου πληρωμή σε εσένα.
Γιατί κατά βάθος, την περίμενες αυτή την πληρωμή.
Γιατί αν σε ρωτήσω, ποτέ δεν θα φταις.
Άκου, εσύ «κλείδωσες» από φόβο, μα εγώ σήμερα πέταξα τα κλειδιά μου!
Για να μην μπορώ να φτιάξω αντικλείδια, για να μπορώ να τραβάω τις κουρτίνες, για να μπορώ να σπάω την πανοπλία που μου χάρισες.
Για να μπορώ να φωνάξω ευχαριστώ και να το εννοώ!
Για να μη με νοιάζει πως θα σκεφτείς!
Γιατί, άρχισα να με αγαπάω τελικά!
Ευχαριστώ!
Μας αξίζει νομίζω.
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
