Χιλιομετρικές αποστάσεις γεμάτες λέξεις
Εκείνος σε κάποιον Βορρά. Εκείνη σε κάποιο Νότο. Ανάμεσά τους χιλιομετρικές αποστάσεις, επιθυμίες και λέξεις. Χιλιάδες, εκατομμύρια λέξεις, λέξεις σαν πεφταστέρια τις νύχτες, σαν ήλιοι τις μέρες, λέξεις σαν μικροσωματίδια στον αέρα που αναπνέουν, μικρά Ευαγγέλια που τα προσκυνούν.
Και όταν οι αποστάσεις εκμηδενίζονται ούτε μια λέξη. Ούτε γράμμα, ούτε φθόγγος. Οι λέξεις πεθαίνουν. Μιλάνε τα χέρια, τα μάτια, το δέρμα που αναριγεί. Οι λέξεις χάνουν την αξία τους και οι αισθήσεις διογκώνονται, γιγαντώνονται, καταβροχθίζουν τα κόμματα, τις τελείες, τα αποσιωπητικά και τα εκατοντάδες θαυμαστικά. Μέχρι τα χιλιόμετρα και πάλι να τους χωρίσουν.
Τότε οι λέξεις ανακτούν την αξία τους. Κυράδες και αρχόντισσες γίνονται, μάγισσες και νεράιδες, αλυσίδες χρυσές και πλατινένιες που τους κρατούν δεμένους…
“Να μου γράφεις μωρό μου. Να μου γράφεις, ποτέ μη σταματάς. Σε φωτογραφίες μου, σε χαρτιά, στα πλήκτρα σου, στα χαρτάκια απ’τα τσιγάρα σου. Να μου γράφεις”.
Και εκείνος γνέφει καταφατικά το κεφάλι και της γραφεί. Από το πρώτο δευτερόλεπτο αποχωρισμού μέχρι την επόμενη τους ένωση της γράφει.
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
