Όταν θα είσαι έτοιμη, μόνο τότε!
Αποφασίζω να αφήσω τις δουλειές στη μέση. Τα παρατάω όλα και τρέχω στο μπάνιο. Πλένομαι και φοράω ένα λευκό μακό φορεματάκι που έχω πάντα πρόχειρο στην πολυθρόνα. Δένω τα βρεγμένα μου μαλλιά και φοράω τις εσπαντρίγιες μου.
Περπατάω σκεφτική μέσα στο δρόμο με το βλέμμα κολλημένο στη ζεστή άσφαλτο. Φτάνω στο σπίτι του παππού και ανοίγω με τα κλειδιά μου. Του δίνω ένα φιλί στο μάγουλο και κατευθύνομαι προς τη μικρή κουζίνα. Φτιάχνω δυο καφεδάκια και σερβίρω στα ποτήρια παγωμένο νερό.
Καθόμαστε απέναντι. Ανάμεσά μας το παλιό μικρό ξύλινο τραπέζι του χολ. Ανάβουμε και οι δυο τσιγάρο. Ο ήλιος περνάει μέσα από τις λεπτές κουρτίνες και ο παππούς ξέρει πως κάτι με ανησυχεί χωρίς να χρειάζεται να μιλήσω.
«Πότε;», τον ρωτάω και μένω να τον κοιτώ στα μάτια.
«Δεν υπάρχει σωστός χρόνος, Όταν θα είσαι έτοιμη», μου απαντά.
«Όταν θα το θες πολύ, μόνο τότε!», συνεχίζει.
Τα χρόνια πέρασαν και εγώ φέρνω ακόμα στο μυαλό μου τα λόγια του παππού.
«Δεν υπάρχει σωστός χρόνος», μου επαναλαμβάνω, κάθε που βρίσκομαι μπροστά από ένα δίλημμα που έχει να κάνει με το χρόνο.
«Όταν θα είσαι έτοιμη, όταν θα το θες πολύ, μόνο τότε!», απαντάει ο παππούς μέσα από την καρδιά μου.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
