Δον Μήτσο μου και βοήθα Παναγιά!
Άντε και δεν περίμενα τον ιππότη με το άσπρο άλογο, ούτε περίμενα για να τον προσφωνήσω «Δον Μήτσο μου»! Όμως δεν έκρυψα ποτέ πως από πάντα τον έψαχνα, αφού έτσι με είχαν μεγαλώσει.
Εντάξει, η Τζένη Καρέζη, ήταν μία και μοναδική. Όσες φορές και να είδα την συγκεκριμένη ταινία, άλλες τόσες οραματίστηκα τον δικό μου ιππότη.
Δεν τον ήθελα με άλογο. Τα μάτια του Φαίδωνα όμως ήθελα να τα έχει.
Βρε πως περνούν τα χρόνια.
Εκεί λοιπόν που είχα αρχίσει να πιστεύω πως έρωτας δεν υπάρχει, να σου ο νυμφίος!
Και μαντέψτε, είχε τα μάτια του Φαίδωνα. Και το γέλιο του και τον αέρα του, ε και άρχισα να τσιμπιέμαι.
Το βασικότερο; Του άρεσα και εγώ!
Μαζεύτηκα λοιπόν, πήγα κομμωτήριο, έφτιαξα νύχια, έκανα αποτρίχωση, ψώνισα καινούργια ρούχα, ( τι σου κάνει ο έρωτας, ειδικά όταν έχει τέτοια μάτια), πήρα βαθιά ανάσα και στήθηκα να τον περιμένω , μία ώρα νωρίτερα από αυτή που συμφωνήσαμε.
Το πολυπόθητο κουδούνι χτύπησε και εγώ χαζογελούσα από τη θέση του συνοδηγού σε κάθε του πρόταση. Τόσο, που ήμουν σίγουρη πως θα με περνούσε για ηλίθια. Δεν αργήσαμε να βρεθούμε στο ίδιο κρεβάτι (σιγά μην αργούσαμε) αφού έλιωνα σε κάθε του βλέμμα.
Ωραία!
Για μήνες ήμουν εγώ πάνω στο άσπρο άλογο και έφτυνα τον κόρφο μου κάθε φορά που αναλογιζόμουν πόσο τυχερή ήμουν.
Ήμουν τυχερή τελικά;
Βρε πως περνάει ο καιρός…
Φώτα, κάμερα, μουσική, έτοιμοι; γυρίζουμε!
Να ‘μαι πάλι εδώ να τσιμπιέμαι αλλά χωρίς να φτύνομαι. Τι στην ευχή έγινε και άλλαξαν όλα; Εντάξει τα μάτια του, το ίδιο χρώμα είχαν. Και στο σεξ, καλός παρέμενε.
Τι, όχι;
Βαριόμουν αφόρητα τελικά, δεν τον έβρισκα το ίδιο ελκυστικό, άσε που ήξερα κάθε επόμενη κίνηση του. Μετά ήταν και αυτό, που έμενε σπίτι μου όλο και συχνότερα, με ανόητες αφορμές. Και εγώ, είχα μάθει να έχω τον χρόνο μου το πρωί, να ξυπνάω, να ετοιμάζομαι ήσυχα, να πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας χωρίς να πρέπει να παριστάνω την χαρωπή εργαζόμενη και νοικοκυρά που λέει ο λόγος. Και αυτός εκεί να επιμένει, να θέλει να λέει πολλά και διάφορα με την τσίμπλα στο μάτι!
Άσε που κάθε φορά που έμπαινε στο μπάνιο, έπρεπε να υποκρίνομαι πως δεν άκουσα αυτούς τους πρωινούς ήχους που δεν νοιαζόταν να κρύψει, να είναι λίγο πιο διακριτικός βρε αδελφέ, δεν ήμασταν δα και παντρεμένοι κάποια χρόνια!
Βοήθα Παναγιά, κυριολεκτικά λοιπόν.
Χωρίς ιππότες, χωρίς άλογα και με Βασούλες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης…
Άρχισα να αναρωτιέμαι τι πάει στραβά.
Γιατί αν βαρέθηκα αυτόν, τότε πως θα ήταν με τον κάθε επόμενο; Περισσότερο με προβλημάτιζε πως ενώ πίστευα ότι ο έρωτας δεν υπάρχει, ένιωσα απίστευτη έλξη και ενθουσιασμό, αλλά απογοητεύτηκα γρήγορα τελικά.
Σημείο μηδέν για την Βασούλα (εμένα δηλαδή). Ζύγισα τα πράγματα και ξεστόμισα εκείνο το κλασσικό «θέλω χρόνο».
Τα κατάφερα να μείνω μόνη, χωρίς τύψεις, μαύρες σκέψεις και κλάματα.
Λίγο καιρό μετά και αφού απολάμβανα τη «μοναξιά» μου, κατάλαβα πως μάταια ψάχνω για ιππότη. Άνθρωπο έπρεπε να ψάχνω και όχι πλάσμα της φαντασίας μου. Άνθρωπο με σάρκα και οστά, που να θέλει να είναι μαζί μου όχι μόνο για την εμφάνιση μου, αλλά να με σέβεται και να νοιάζεται για μένα. Να μην πρέπει να ξυπνάω νωρίτερα το πρωί για να προλάβω να κάνω όσα θέλω πριν γίνω αντιληπτή και να προσέχω κάθε τρίχα από το κεφάλι για να «μη με δει αλλιώς»!
Ποιος είπε πως έπρεπε να είμαι πάντα άψογη για να είμαι ερωτεύσιμη;
Έφερα στο μυαλό μου την Βασούλα και τον Μήτσο της. Μάλλον έπρεπε να χαμηλώσω τον πήχη τελικά και να αφήσω στην άκρη τα λεπτομερή σχέδια που κατέστρωνα κάθε φορά που γνώριζα κάποιον.
Εγώ με εμπόδιζα τελικά και όχι η μαύρη μου τύχη!
Τώρα που το σκέφτομαι, αυτός ο Μάνος από την δουλειά μου, μου ‘χει προτείνει να πάμε για ποτό ένα εκατομμύριο φορές.
Νομίζω πως ήρθε η ώρα και ας μην έχει τα μάτια του Φαίδωνα!
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
