Διχασμένη σε δύο επιλογές

Διχασμένη σε δύο επιλογές.
Ανάμεσα σε παρελθόν και μέλλον.
Σε ελευθερία και καταδίκη.
Απ’ τη μια το ίδιο γνώριμο σενάριο,
το χιλιοπαιγμένο, το χιλιοειπωμένο, το ανιαρό
να με καλεί να το επαναλάβω ξανά και ξανά και ξανά.

Ίσως την χιλιοστή φορά να αλλάξει, ποιος ξέρει.
Απ’ την άλλη το άγνωστο φωνάζει το όνομά μου
κι εγώ πεισματικά κλείνω τα αυτιά μου σαν παιδί
και προσποιούμαι πως δεν ακούω.
Με παραλύει η άγνοια, οπότε απλά την αγνοώ.

Κολλημένη κι αμετακίνητη στο ίδιο καταραμένο σημείο.
Ούτε μπρος, ούτε πίσω.
Να τρέμουν τα πόδια μου,
να μη βαστούν το σώμα μου,
να μην προχωρούν ούτε βήμα, ούτε εκατοστό, ούτε χιλιοστό.

Φοβούνται, φοβάμαι κι εγώ μαζί τους.
Κι έτσι τα στερέωσα στη γη,
όπλισα το έδαφος με σκυρόδεμα
μη τολμήσουν να κουνηθούν,
έστω κι ακούσια.
Μεγάλο το ρίσκο που δε τολμώ να πάρω.
Μεγάλη η ανάγκη που δε τολμώ να ικανοποιήσω.

Αβέβαιο το μέλλον μα τόσο οικείο το παρελθόν.
Μια ρουτίνα εξοντωτική το παρόν.
Δροσερή ανάπαυλα οι θύμησες
μα τροφοδοτικές και ζείδωρες οι ονειροπολήσεις.
Μένω στάσιμη σε ένα δρόμο διπλής κυκλοφορίας
αδυνατώντας να επιλέξω αν θα φύγω ή
αν θα επιστρέψω.
Το σίγουρο ή το αβέβαιο να διαλέξω;

Μια νοσηρή στασιμότητα η ζωή μου.
Πρέπει να κουνηθώ, να επιλέξω επιτέλους τον δρόμο μου,
μα έπεσα στη διαδρομή
κι ακόμα επουλώνω τις πληγές μου.
Αφαιρώ τα αγκάθια από τα τραύματα μου,
ανασυντάσσω τις δυνάμεις μου.

Ούτε το μέλλον, ούτε το παρελθόν ξαγρυπνά για τους πονεμένους.
Το παρόν ένας απόμακρος, αδιάφορος παρατηρητής.
Εξάλειψαν οι καλοί Σαμαρείτες.
Σαν πέσεις, επιβάλλεται να στηριχτείς στις δικές σου δυνάμεις,
ολομόναχος να σηκωθείς.

Διχασμένη
κι αναποφάσιστη.
Ο χρόνος προχωρά, σε αντίθεση με μένα.
Ή τώρα ή ποτέ.
Ή θα πετάξω ή θα τσακιστώ.
Στα χέρια μου η ζωή μου,
στο νου μου οι αποφάσεις.
Κλείνω τα μάτια και πέφτω στο γκρεμό…
Φτερά μου μην με εγκαταλείψετε.
Ανοίξτε πριν να είναι πολύ αργά!

Φιλίνα Ιγνατιάδου