Η απατημένη

Ναι λοιπόν, απατημένη. 
Αν μπορείς να χαρακτηρίσεις μια γυναίκα κερατωμένη, πες την καλύτερα προδομένη. 

Ναι αυτή είμαι. 
Αυτή που νόμιζα ότι είμαι σύζυγός σου.
Ότι ήμασταν μαζί, ότι ήμασταν καλά. 
Και δεν εννοώ την τυπική έννοια του όρου, με την τέλεση ενός μυστηρίου. 
Αλλά με την ουσία της αλήθειας. Δεν υπήρχαν μυστικά ούτε υπονοούμενα. 
Τουλάχιστον έτσι πίστευα εγώ, μέχρι που ήρθε το φως και φανέρωσε το σκοτάδι που ζούσα.

Γιατί αυτό; Ε; Τι άλλαξε; Εγώ; Εσύ; 
Γιατί τόσα ψέματα; 
Να μου πεις κάποιο άλλο, έτσι για να καλύψεις κάτι να το δικαιολογήσω. 
Αυτό και εγώ το έχω κάνει.
Αλλά εδώ; 
Ποιόν ήθελες να αποφύγεις; 
Εμένα ή τον εαυτό σου;
Πες μου κάτι. Μίλα μου. 

Έπρεπε να μου πεις ότι την ερωτεύτηκες.
Ο Έρωτας είναι απρόσμενος και θυελλώδης.
Αυτό μου το έμαθε η Τέχνη.
Βλέπεις Καλλιτέχνη παντρεύτηκες.
Και για αυτό έπρεπε να το ξέρεις.
Θα θύμωνα, θα έκλαιγα, μπορεί να τα έσπαγα και όλα αλλά θα το δεχόμουν. 
Και ας χωρίζαμε. 
Αυτή την ταπείνωση την θεωρείς καλύτερη;
Τουλάχιστον με αυτό τον τρόπο θα είχα συναισθήματα.
Ενώ τώρα είμαι κενή.

Πώς μπορούσες και με έλεγες αγάπη σου όταν μετά από λίγο πήγαινες σε εκείνη;
Και γιατί με άγγιζες;
Δεν ξέρεις ότι το άγγιγμα δηλώνει παρουσία;

Και αυτό το Θέατρο; 
Για να γελάσεις μαζί μου;
Δεν σκέφτηκες τον πόνο;
Εκτός αν δεν ξέρεις τι σημαίνει αυτή η λέξη.

Μάλλον δεν σε ένοιαξε αν σε αγαπούσα.
Ή μπορεί να μην αγάπησες ποτέ τον κόσμο μου.
Ε; Δεν ισχύει και αυτό;
Που να ασχοληθώ με τις τρέλες της θα είπες. 
Πώς να την βοηθήσω όταν παλεύω με τους δικούς μου δαίμονες.

Εγώ όμως, ήμουν εκεί. 
Να βοηθήσω την ψυχή σου, να την κάνω να ανοίξει.
Και κάπου κάπου άφηνα και τον εαυτό μου. 
Του στερούσα ελευθερίες.

Εσύ όμως; 
Πού χάθηκες; 

Γιατί δεν μίλαγες;

Γιατί κλεινόσουν;

Κάποια στιγμή με άφησες να παλεύω μόνη μου.
Και τότε κατάλαβα. 
Κουράστηκες, βαρέθηκες, σου τελείωσε.
Όλα κύκλος δεν λένε ότι είναι;
Κάτι τέτοιο λοιπόν κάναμε και εμείς.

Και μετά έτσι απρόσμενα έμαθα.
Είπες κατά λάθος το όνομά της.
Το όνομα μια άλλης γυναίκας.

Δεν είναι ωραίο το παράνομο.
Δεν βγάζει κάπου το κρυφτό.
Και δεν είναι ο εγωισμός που με θίγει, ούτε τα λόγια του κόσμου.
Αλλά αυτή η ριμάδα η απόρριψη.
Γιατί αυτή και όχι εγώ;

Δεν λέω. Θα κάλυψε ανάγκες που με εμένα δεν θα μπορούσες να εκπληρώσεις.
Μάλλον δεν θα σου έβγαινε.
Δεν ήμουν επαρκής.

Έπρεπε να φύγεις λοιπόν. 
Να μαζέψεις τα πράγματά σου και πας σε εκείνη.
Και ίσως να καταλάβαινα.
Να σε συγχωρούσα.
Να σε δικαιολογούσα.
Και ας σ’ αγαπούσα.
Και ας υποφέρω ακόμα.

Για αυτό μην με κοιτάς.
Είναι μεγάλη η οδύνη.

Νικόλ Παπαδοπούλου
Γαλλική Φιλολογία