Τίποτα δε θρηνεί πιο δραματικά από το ένα μισό μιας ατελέσφορης αγάπης

-Κι εγώ τώρα να πούμε είμαι η Σεν Τε;

– Εσύ είσαι εσύ. Α, και μην ξεκινάς, την πρόταση με «και»!

– Γιατί, υπηρέτρια λέξεων είμαι; Με πιάνεις, δε με πιάνεις;

– Όχι, δε σε πιάνω. Γουστάρω να μη σε πιάνω. Γουστάρω που δεν είσαι η Σεν Τε ή η Σάρον ή η Οδαλίσκη. Ο συγκριτικός βαθμός καταργείται για σένα. Σταματά εκεί που αρχίζεις και εκεί που εκτείνεσαι. Αταξινόμητη, ατίθαση, ασύγκριτη.

– Για καλό μου το λες;

– Δεν πρέπει να ξέρεις. Εγώ μονάχα να ξέρω ένα κομμάτι της αλήθειας σου. Γι’ αυτό θα σε λέω Κασσάνδρα.

– Μόνο εσύ όμως.

– Στο υπόσχομαι και θα σε περιμένω.

– Θα λείπω όλο τον Ιούλιο.

– Θα σε περιμένω, είπα. Μια φορά λέγονται τα πράγματα εδώ. Θα σε περιμένω γιατί τώρα ξέρω πως θα ξανάρθεις. Τώρα ξέρω πως ακόμη κι αν όλα έχουν φύγει εγώ θα μείνω τελευταίος και ποτέ δεν θα έχεις κάποιον περισσότερο απ’ όσο έχεις εμένα τώρα και πάντα.

Μαίριλυν Ζαννέτου