Ψυχή και καρδιά σε μετωπική σύγκρουση
Ώρες ώρες οι στιγμές με μπερδεύουν αφάνταστα. Με βάζουν σε διαδικασίες που αναίτια θέλω να σκεφτώ το μέλλον μου. Μα πάλι μέσα μου ηχεί εκείνη η επανάσταση που από καιρό τώρα θέλω να κάνω. Αλλά συνέχεια κοντράρεται η καρδιά με την ψυχή μου.
Μέσα μου κινείται έντονα μια ρομαντική επανάσταση που ψάχνει δίοδο να βγει μονομιάς από την ψυχή μου. Ώρες ώρες με ξεγελάει η ψυχή μου. Με οδηγεί σε εσωτερικά διλήμματα, μου θυμίζει ότι πολλοί την γρατζούνισαν, συνεχώς μου υπενθυμίζει ότι τις βροχερές νύχτες εκεί έξω υπάρχει μια ζούγκλα και εγώ μονάχα έχω σάπια από την βροχή ξύλα για να πολεμήσω και να επιβιώσω. Μου υπενθυμίζει με τον τρόπο της ότι πρέπει να αναβάλω αυτήν την εσωτερική μου ανταρσία επ’ αόριστον μιας και δε θα αντέξω εκεί έξω, θα με καταπιούν.
Μου υπενθυμίζει ότι τους ρομαντικούς επαναστάτες τούτος εδώ ο κόσμος τους δικάζει και ύστερα τους καίει στην πυρά σαν τις μάγισσες που έκαιγαν τα παλιά χρόνια για να ξορκίσουν το κακό. Μα εγώ θέλω μια νύχτα να φωλιάσω, εκεί, σε αυτήν την ανθρώπινη ζούγκλα και να μαλακώσω τη σκληρότητά της. Και έρχεται πάλι καταμεσής της νύχτας εκείνη η ψυχή μου να με βάλει σε μπελάδες, να με προκαλέσει σε καινούργια σύγκρουση. Και όσο προσπαθεί η ψυχή μου να με ξεγελάσει και να με παρασύρει, τόσο η καρδιά δεν μπορεί να σωπάσει.
Μέσα μου ακούγονται δυο φωνές, η μια της καρδιάς μου που είναι αποδεδειγμένα τρελή και η άλλη της ψυχής που όλο λέει να λογικευτώ, να σοβαρευτώ και να προσαρμοστώ στις συνθήκες της ζούγκλας. Και ώρες ώρες όλα αυτά με εμποδίζουν να ονειρευτώ. Αλλά εγώ, εκεί είναι που πεισμώνω σαν τα μικρά παιδιά, και ας φαίνονται όλα γύρω μου δύσκολα. Εγώ που λες θα συνεχίσω να ονειρεύομαι και ας θέλει η ψυχή μου να με προσγειώσει απότομα. Η καρδιά μου μέσα κρατάει φυλαγμένο το παιδί και ας προσπαθούν όλοι να με πείσουν ότι μεγάλωσε και έχασε τον ενθουσιασμό του και μαζί το δικαίωμα του στο όνειρο.
Εγώ πάντα θα ονειρεύομαι και ας έχουν γίνει όλα στάχτη γύρω μου. Μου αρέσει να ελπίζω σε έναν καλύτερο κόσμο και ας μοιάζει αυτός ο δρόμος που έχω διαλέξει διαλυμένος. Πάνω στις δυστυχίες γεννιέται πάντα η ελπίδα. Πάνω στα καμένα ανθίζουν τα λουλούδια. Και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται. Από τα συντρίμμια. Από εκεί πάντα γίνεται η επανεκκίνηση. Από την καμένη γη.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
