Δημοκρατία: o μεγαλύτερος πόθος όλων των ανθρώπων
Δημοκρατία: o μεγαλύτερος πόθος όλων των ανθρώπων. Εκατομμύρια χείλη και φωνές την έχουν ζητήσει την έχουν απαιτήσει. Κάποτε και το να την προφέρει κάποιος αντιστοιχούσε σε βέβαιο θάνατο, ή στην καλύτερη σε κάποιο σκλαβοπάζαρο. Όλοι οι εξουσιαστές της γης εκείνη την εποχή πάθαιναν αλλεργία και μόνο στο άκουσμα της. Ήρθε η εποχή, που η δύναμη της γκρέμισε αυτοκρατορίες, μονάρχες και ολιγαρχίες. Μεγάλο το όπλο της να δίνει αξία και στον τελευταίο σκλάβο. Να τον κάνει να νοιώθει ίσος με το βασιλιά. Να μπορεί να σηκώσει το βλέμμα του ψηλά στον ουρανό, και να βλέπει τον ήλιο και τα χρώματα της φύσης, να κοιτάζει στα μάτια και να μιλάει με άλλους ανθρώπους χωρίς το φόβο από το μαστίγιο του δυνάστη. Να ονειρεύεται ελεύθερα, να βάζει στόχους και να τους πραγματοποιεί. Να ορίζει ο ίδιος τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του, που μέχρι τότε κρεμόταν στις διαθέσεις του δυνάστη του. Να έχει πρόσβαση στη γνώση, στην υγεία. Να μπορεί να περπατά ελεύθερος και να αναπνέει καθαρό αέρα. Στοιχείο που κάποτε τον έπνιγε αλυσοδεμένο σε κάποιο κελί.
Μεγάλη η δυνατότητα της Δημοκρατίας να απονέμει σωστά τη δικαιοσύνη. Να πληρώνει επιτέλους ο δυνάστης για τα κρίματα του. Έδωσε μεγάλη αξία στην ίδια τη ζωή. Λάτρεψαν οι άνθρωποι τη δυναμική της Δημοκρατίας. Επαναστάτησαν οι καταπιεσμένοι,και σαν χείμαρρος γκρέμισαν τα τείχη της ανομίας. Προσέφεραν απλόχερα τη ζωή και το αίμα τους για να το πετύχουν αυτό.
Όταν έπεσε ο κουρνιαχτός, όταν χόρτασαν από δικαιολογημένη εκδίκηση, ξεκίνησε το λάθος. Από την αρχή της δημιουργίας της ξεκίνησε το λάθος, από τη γενέτειρα της. Την έχτισαν, την έκαναν πολίτευμα. Όλοι είχαν δικαίωμα να διεκδικήσουν την εξουσία, όλοι είχαν δικαίωμα γνώμης. Γνώμη που οι περισσότεροι αντί να τη χρησιμοποιήσουν δημιουργικά, τη χρησιμοποίησαν εξυπηρετώντας τα προσωπικά τους συμφέροντα, κατηγορώντας άδικα – είτε από αίσθημα ζήλιας, είτε από προσωπικές φιλοδοξίες – άλλους ανθρώπους. Έγιναν φονιάδες, άπληστοι και αχάριστοι.
Πόσες προσωπικότητες με τεράστια προσφορά στο κοινωνικό καλό, ευεργέτες, φόνευσε, βασάνισε, εξοστράκισε και διαπόμπευσε η Δημοκρατία της Αθήνας; Πόσο εύκολα εξατμίστηκε το άρωμα της Δημοκρατίας από τους πολίτες της όταν πόλεις ολόκληρες εξαφανίστηκαν απ’ το χάρτη επειδή δεν δεχόντουσαν να μπούνε στη Δηλιακή Συμμαχία και να πληρώνουν δυσβάσταχτο φόρο στην προστάτιδα Αθήνα; Και στις μέρες μας, θαυμάζουμε, και δικαιολογημένα από άποψη αρχιτεκτονικής το σύμβολο εκείνης της Δημοκρατίας, τον Παρθενώνα. Όπως και άλλα μνημεία που η Αθηναϊκή Δημοκρατία κατασκεύασε με χρήματα των τρομοκρατημένων πόλεων υπό την απειλή του αφανισμού τους. Και όσες πόλεις τόλμησαν να αντισταθούν, η γενέτειρα της Δημοκρατίας φρόντισε να καταστραφούν και οι κάτοικοι τους να γίνουν στην καλύτερη περίπτωση σκλάβοι. Και οι καταπιεσμένοι έγιναν καταπιεστές. Και η αδηφαγία έφερε την παρακμή. Και η Δημοκρατία μπήκε στην εντατική για αιώνες. Και οι καταπιεστές έγιναν ξανά καταπιεσμένοι.
Νέες ελπίδες αναζωπύρωσαν τον πόθο των ανθρώπων για την Δημοκρατία. Έδωσαν τη ζωή τους για να δώσουν ζωή στη Δημοκρατία. Έδωσαν ξανά το αίμα τους για να ζωντανέψουν τη λαβωμένη Δημοκρατία. Τη λάτρεψαν ξανά όλοι τόσο πολύ, που είναι πιο αποφασισμένοι από ποτέ να την κρατήσουν ζωντανή. Μπήκε δίπλα στις ονομασίες των κρατών τους. “Λαϊκή Δημοκρατία”, “Ομοσπονδιακή Δημοκρατία”, “Δημοκρατία της τάδε χώρας”. Και κάπου εκεί βάζουν ξανά το ίδιο λάθος θεμέλιο κάνοντας την πάλι πολίτευμα.
Ένας σύγχρονος και πολλά υποσχόμενος κόσμος ευημερίας και ανάπτυξης, γεμάτος χρώματα κι αρώματα, δε θα μπορούσε να μην κάνει πολύχρωμη και τη Δημοκρατία του. Της δώσανε το χρώμα της βασιλευομένης Δημοκρατίας. Άλλοι υιοθέτησαν το χρώμα της προεδρικής Δημοκρατίας. Άλλοι της Προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, και τόσες άλλες Δημοκρατίες. Αν κάποιο άλλο είδος από κάποιον άλλο πλανήτη μας επισκεπτόταν και έβλεπε από πόση Δημοκρατία περιβαλλόμαστε, θα του δινόταν η εντύπωση πως ήρθαν στον κήπο της Εδέμ. Χτίσαμε τόσες πολλές Δημοκρατίες, τις διακοσμήσαμε,η διακοσμήσαμε αλλά πολιτεύματα με τη Δημοκρατία. Πόσο έτοιμοι ήμασταν για ένα τόσο μεγάλο ιδανικό; Μήπως ο δυνάστης μας πέρασε το μικρόβιο του και ρίζωσε τόσο καλά μέσα μας σε σημείο που να αρνούμαστε να το αποβάλουμε;
Μήπως τελικά δεν είμαστε φτιαγμένοι για πραγματική Δημοκρατία; Είναι διαστροφή, ή χλιαρός πόθος να επιζητούμε τη Δημοκρατία και συνάμα να λειτουργούμε αυταρχικά; Ζούμε σε μια Δημοκρατία; Κι αν όχι σε τι πολίτευμα ζούμε; Ακούμε συνεχώς ότι έχουμε Δημοκρατία κι έχουμε δικαίωμα για το ένα η το άλλο. Ότι μπορούμε ελεύθερα να εκφράσουμε τη γνώμη μας. Ελεύθερη πρόσβαση στην υγεία, στη γνώση, στα υλικά αγαθά, στις δραστηριότητες, στη σκέψη, στην δικαιοσύνη, στη δυνατότητα να διαμορφώνουμε εμείς την εξουσία που θέλουμε καθώς και την ίδια τη δομή του κράτους που επιθυμούμε μέσω της ψήφου.
Λένε ότι είμαστε Δημοκρατικοί πολίτες αλλά η πραγματικότητα λέει άλλα. Ξεκινώντας από τις ερωτικές μας σχέσεις, αρκεί κανείς να καταλάβει ότι οι σχέσεις αυτές έχουν μετατραπεί σε μια παλαίστρα. Σε μια μάχη επιβίωσης για το ποιος θα επικρατήσει σε βάρος ποιανού. Πόσο Δημοκρατικό είναι όμως αλήθεια να επιβουλεύεται κανείς την καρδιά και τον ψυχικό κόσμο του άλλου; Πόσο Δημοκρατικό είναι αλήθεια να εισβάλει κάποιος με δόλιο τρόπο στη ζωή του άλλου, να παίζει, να τυραννάει και να καταστρέφει τον ανθό της ψυχής που κρύβει κάθε άνθρωπος μέσα του; Όταν φίλος, συγγενής, αδερφός, προσπαθεί να υφαρπάξει κεκτημένα; Πόσο Δημοκρατικός μπορεί να είναι ο άδικος; Ποια Δημοκρατία κάνει κανόνα την προδοσία; Ποια Δημοκρατία είναι αυτή που καθορίζει τη μοιρασιά και το μέγεθος της δικαιοσύνης σύμφωνα με τον όγκο των χρημάτων που διαθέτει κανείς;
Ποια Δημοκρατία επιτρέπει στη δικαιοσύνη να μετατρέπει την ηθική δικαίωση μόνο σε υλική; Ποια Δημοκρατία είναι αυτή που επιτρέπει να προξενούν άνθρωποι τρόμο σε άλλους ανθρώπους, όταν μετά τη δύση του ήλιου δεν μπορεί να κυκλοφορήσει ελεύθερα έξω στο δρόμο επειδή κινδυνεύει να τον ληστέψουν και να του προκαλέσουν σωματικές βλάβες; Ποια Δημοκρατία επιτρέπει και πόσο Δημοκρατικοί είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα επικαλεστούν δικαιώματα όταν εισβάλουν σ’ ένα σπίτι και χτυπήσουν, σκοτώσουν ή στην καλύτερη περίπτωση ληστέψουν το βιος του θύματος που με τόσο κόπο και αγώνα απέκτησε; Πόσο Δημοκρατικοί είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα επικαλεστούν δικαιώματα όταν βιάσουν; Που βγάζουν τις αρρωστημένες ορέξεις τους σε παιδιά ή γυναίκες γνωρίζοντας ότι είναι πιο αδύναμοι σωματικά; Ποια Δημοκρατία είναι αυτή που συνεχίζει να δίνει δικαιώματα σε παιδεραστές, φονιάδες, βιαστές, ληστές;
Μια Δημοκρατία που ρίχνει στάχτη στα μάτια του θύματος, στερώντας πολλές φορές την ελευθερία του θύτη, ή επιβάλλοντας κάποια μορφή χρηματικής αποζημίωσης.
Καταστρέφουν την ψυχή ενός ανθρώπου, αλλάζουν προς το χειρότερο ή στερούν τη ζωή, δημιουργούν ανεπανόρθωτα σωματικά τραύματα, αλλά η φιλεύσπλαχνη Δημοκρατία που έχουμε και οι μεγαλόκαρδοι Δημοκρατικοί άνθρωποι συνεχίζουν να δίνουν δικαιώματα και να χαϊδεύουν αυτιά σε συμπεριφορές που στερούν τα πάντα από τους άλλους.
Ποια είναι αυτή η Δημοκρατία που επιτρέπει σε ομάδες ανθρώπων να καταστρέψουν ανενόχλητοι και ατιμώρητοι την κινητή και ακίνητη περιουσία των άλλων ανθρώπων; Ποια Δημοκρατία είναι αυτή που δίνει δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση αλλά μόνο έναντι αντιτίμου; Ποια Δημοκρατία είναι αυτή που χαρακτηρίζει ισότητα το να πληρώνουν όλοι οι άλλοι την κατασκευή ενός δρόμου για ελεύθερη μετακίνηση, εκτός απ’ αυτόν που είχε την τύχη να έχει λεφτά, και στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο μόνος που δε συνέβαλε στο δρόμο και ζητάει αντίτιμο απ’ όλους τους άλλους;
Πόσο Δημοκρατικοί είναι αυτοί οι άνθρωποι που επικαλούνται τα δικαιώματα τους όταν οι ίδιοι αυταρχικά αρνούνται να καταβάλουν το αντίτιμο άλλων ανθρώπων για την εργασία που τους προσέφεραν; Ποια Δημοκρατία είναι αυτή που κάνει τον Πόντιο Πιλάτο όταν διαμαρτύρεται για την αδηφαγία του εργοδότη του, αλλά όταν έρχεται η στιγμή να διεκδικήσει κάτι παραπάνω ο εργαζόμενος, έρχεται να του υπενθυμίσει μόνο τις υποχρεώσεις του; Ποια Δημοκρατία είναι αυτή που κλείνει το μάτι με νόημα στην κλοπή και την αυθαιρεσία της εκάστοτε εξουσίας και στέλνει τους Πραιτοριανούς της να ξυλοφορτώσουν τους απόμαχους της εργασίας επειδή ζητούν τα αυτονόητα; Να τους επιστραφεί δηλαδή ο κόπος που περίτεχνα τους έκλεψε η εξουσία.
Ποια είναι αυτή η Δημοκρατία που επιτρέπει την κλοπή χωρίς τιμωρία ενός ολόκληρου λαού; Ποια είναι αυτή η Δημοκρατία που με δόλο καταστρέφει έναν ολόκληρο λαό, και μετά με αλόγιστη βία του επιβάλει να σωθεί; Ποια είναι αυτή η Δημοκρατία που έρχεται σε συμφωνία με τα παιδιά της να της καταβάλουν ένα ποσό με αντάλλαγμα την παροχή υγειονομικής περίθαλψης, και εν συνεχεία τον εξαπατά αφήνοντας τον να πεθαίνει σε δομές κουφάρια; Ποια Δημοκρατία είναι αυτή που αφήνει άστεγα και πεινασμένα τα παιδιά της; Πώς επιτρέπει στα παιδιά της να αυτοκτονούν από απελπισία; Ποια Δημοκρατία είναι αυτή που έρχεται σε συμφωνία με τα παιδιά της να της καταβάλουν ένα ποσό για τη μόρφωση της νέας γενιάς, και τους εξαπατά παρέχοντάς τους μονάδες που υπολειτουργούν;
Ποια είναι αυτή η Δημοκρατία που γκρεμίζει τα όνειρα των νέων και τα ωθεί στην ξενιτιά; Ποια είναι αυτή η Δημοκρατία που έχει σαν κανόνα της τις άνισες ευκαιρίες; Ποια είναι αυτή η Δημοκρατία που συναινεί σε διπλό έγκλημα; Να δίνει πλουσιοπάροχα τα χρήματα των πολλών στους λίγους κι εκλεκτούς της καρδιάς της; Σε αυτούς που δανείζουν τα χρήματα των πολιτών στους ίδιους τους πολίτες και κερδοσκοπούν; Κι αν δεν έχει ο πολίτης τη δυνατότητα να πληρώσει, η Δημοκρατία επιτρέπει να του κατασχέσουν όλα όσα έχει στην κατοχή του;
Στην Δημοκρατία, το δικαίωμα της γνώμης, της φωνής, της διαμαρτυρίας, έχει αντίκρυσμα μόνο όταν ακούγεται και γίνεται σεβαστή. Όλο αυτό λοιπόν δεν είναι Δημοκρατία. Είναι ένα πολίτευμα ακορντεόν. Μετέτρεψαν το δικαίωμα σε αυθαιρεσία. Την κλοπή σε ανάγκη. Το βιασμό σε αρρώστια. Την υποχρέωση σε καταπίεση. Τη δικαιοσύνη σε ζυγαριά χρημάτων. Την αναίδεια σε θάρρος. Ένα πολίτευμα τυλιγμένο σε μια κόλλα χαρτί που τρεμοσβήνει. Ένα λάθος που επαναλαμβάνεται. Γιατί η Δημοκρατία δεν είναι χαρτί και μελάνι. Δεν είναι μια θάλασσα νόμοι. Η Δημοκρατία δεν έχει παραθυράκια. Είναι απόλυτα σαφής στο λόγο της. Τη Δημοκρατία δεν την υπακούς. Είναι συναίσθημα. Ένα συναίσθημα που δημιουργείται μόνο από την σωστή παιδεία.
Δημήτρης Ντούρος
