Τα αμέτρητα ερωτήματα των παιδιών
Γιατί μαμά δεν μπορώ να παίξω κρυφτό με τους φίλους μου;
Γιατί παππού δεν μπορώ να έρθω να σε δω;
Γιατί μπαμπά δεν πάμε στο χωριό;
Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Αμέτρητα γιατί που καλούμαστε να απαντήσουμε. Μα εκείνα είναι μικρά. Ήδη μισούν τον κορωνοϊό. Ήδη αναρωτιούνται πότε θα φύγει. Καλά τα λέμε όλοι μας. Ευκαιρία να ενωθεί η οικογένεια. Ευκαιρία για μελέτη παιδικών βιβλίων. Για παζλ. Για επιτραπέζια. Όλα αυτά τέλεια. Μα ακόμα και αυτά δεν αναπληρώνουν τους φίλους τους.
Καμία βιντεοκλήση δε θα πάρει τη θέση της αγκαλιάς. Του παιχνιδιού τους. Των σκανταλιών τους. Των τσακωμών τους. Όλα είναι μέσα στη ζωή. Και αυτή η ζωή τους λείπει. Θέλουν τους φίλους τους. Το λένε και το ξαναλένε.
Υπομονή λέμε, θα περάσει. Βάλτε εσείς ένα δεκάχρονο να κάνει υπομονή. Ας σκεφτούμε τα παιδιά μας. Το μετά απ’ όλο αυτό, τι θα τους επιφέρει στις ψυχές τους. Εδώ είμαστε μεγάλοι και η αβεβαιότητα μας τρώει. Γιατί δεν είναι για όλους εύκολα. Δεν έχουν όλοι δουλειά. Δε θα πάρουν όλοι βοήθημα. Δεν έχουν όλοι netflix. Δεν έχουν όλοι φαγητό. Έχουν τόσες έγνοιες στο κεφάλι τους που δεν μπορούν να μεταφέρουν στα παιδιά τους την ελπίδα.
Παραμένουμε σπίτι. Γίναμε όλοι δάσκαλοι ξαφνικά σε παιδιά που λαχταρούν ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους να ανοίξουν τα σχολεία. Γίναμε όλοι ψυχολόγοι δίχως να ξέρουμε πώς να τους μεταφέρουμε την όλη κατάσταση. Πολλές οι ημέρες που είναι κλεισμένα μέσα. Και πόσες ακόμη δε γνωρίζουμε. Βλέπεις το έντυπο δε γράφει κάπου επάνω Χ μετάβαση για βόλτα των παιδιών μου έως τρεις φορές την ημέρα.
Άντε και γράφουμε πως πάμε για σωματική άθληση και παίρνουμε και τα παιδιά μας μαζί. Πείτε τα παιδιά να μην τρέξουν στο φίλο που θα συναντήσουν. Πείτε στα παιδιά να κρατήσουν τα μέτρα ασφαλείας. Το έκανα χθες στο μικρό μου γιο. Ετών οχτώ. Μιλούσε με το φίλο του Γιώργο από απόσταση. Η συζήτηση τους ήταν μόνο για τον κορωνοϊό. Ανεβαίνοντας μετά στο σπίτι άρχισε να κλαίει.
Γιατί; Έλεγε.
Πότε θα φύγει;
Βαρέθηκα άλλο στο σπίτι.
Θέλω να παίξω με τους φίλους μου, όπως παλιά.
Ένας μήνας πριν και το νιώθει μακρινό παρελθόν. Έχασε το χρόνο εντελώς.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
