Το τρενάκι του τρόμου
Με την Μπάρμπι μου μπορώ να μιλάω με τις ώρες. Τα θέματα συζήτησης δεν εξαντλούνται και το φάσμα τους κυμαίνεται από τα απλά καθημερινά και φτάνει μέχρι τη σφαίρα της φαντασίας. Τη χαϊδεύω, ή καλύτερα τη γαργαλάω, χαρίζοντάς μας απλόχερα αυθεντικά δυνατά γέλια τα οποία ομολογώ, ουκ ολίγες φορές, καταλήγουν σε βαθιές σκέψεις και προβληματισμούς.
Όπως σήμερα για παράδειγμα. Αρχικά ξεκίνησα να τη ρωτάω, αν έτυχε σαν παιδί να παρακολουθήσει εκείνο το θέαμα που λεγόταν «Γύρος του θανάτου» και που σου έκοβε την ανάσα. Της μίλησα για το τεράστιο βαρέλι που στηνόταν πάνω στην αμμουδιά για τους ακροβάτες με τις μηχανές και τα μακριά μαλλιά. Η Μπάρμπι έψαξε στο ροζ κουτί της μνήμης της, αλλά δεν κατάφερε να βρει εκεί ούτε μια μικρή ανάμνηση. Ανακάλυψε όμως, σκουριασμένο σε μια γωνιά και εκτός λειτουργίας ένα τρενάκι.
Τα μάτια μας πέταξαν σπίθες την ίδια ώρα. Αρχίσαμε τότε να ξεδιπλώνουμε τις θύμησές μας γύρω από το αγαπημένο παιχνίδι του Λούνα Παρκ των παιδικών μας χρόνων. «Πιο πολύ με τρόμαζε ο ήχος που ακουγόταν όταν το τρενάκι έκανε την είσοδο του μέσα στο σκοτεινό εκείνο τούνελ, οι πόρτες που άνοιγαν και έκλειναν τόσο βιαστικά», λέω εγώ.
«Αν το καλοσκεφτείς, το υπόλοιπο δεν ήταν και τόσο τρομακτικό», λέει η Μπάρμπι.
«Εκείνη η γριά μάγισσα που μας καλωσόριζε κουνώντας το κεφάλι πάνω κάτω γελούσε πολύ αστεία», συμπληρώνει σχεδόν αμέσως. Γελάμε. Θυμόμαστε τα φώτα που αναβόσβηναν, τους ανθρώπινους σκελετούς, τις αράχνες, τις νυχτερίδες και τα φέρετρα, αλλά και κάτι τέρατα πίσω από σκουριασμένες σιδεριές που τσίριζαν την ώρα που ο προβολέας έριχνε δέσμες φωτός πάνω από το κεφάλι τους.
Αντικρίζοντας σαν παιδί το τρενάκι του τρόμου μια φοβία την είχα, δεν το κρύβω. Από την άλλη όμως τη γούσταρα στη βόλτα. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποιώ πως μου λείπει το τρενάκι. Η μάγισσα και το αστείο γέλιο της, οι αράχνες, οι νυχτερίδες και όλα τα συναφή. Η ζωή μπορεί να είναι γλυκιά και όμορφη αλλά το άλλο της πρόσωπο είναι τόσο σκληρό και απάνθρωπο που κάνει το τρενάκι του τρόμου να μοιάζει τόσο αθώο και παιδιάστικο μπροστά της. Τα τέρατα στην πραγματική ζωή δε ζουν σε σκοτεινά τούνελ, αλλά δίπλα μας, ανάμεσά μας.
«Η ζωή μερικές φορές είναι πιο τρομακτική», θέλω να πω στην Μπάρμπι, μα δεν το λέω. Ξέρω πως θα συμφωνούσε μαζί μου. Θα έφτιαχνε λίγο το τσιμπιδάκι που έχει στα μαλλιά και που είναι πάντα σε απόλυτη αρμονία με τις ενδυματολογικές επιλογές της. Μετά θα με κοίταζε χωρίς να μιλάει, θα χανόταν στις σκέψεις της και θα άναβε τσιγάρο…
Υ.Γ Θα μου λείψεις.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
