Περιφερόμενοι παλιάτσοι
Κοινωνίες γεμάτες ανθρώπους δυστυχισμένους, που αρνούνται να ζητήσουν βοήθεια λόγω της υπεροψίας τους. Με πήρε πολύ καιρό να μάθω να αναγνωρίζω τα σημάδια τους και να αποκρυπτογραφώ τις κινήσεις και τις πράξεις τους. Μα όλα φανερώθηκαν σιγά σιγά, όσο καλά και αν ήταν προστατευμένα. Το κέλυφός τους έσπασε και από μικρές τους παραλήψεις όλα άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια.
Κοινωνίες γεμάτες ανθρώπους με ψυχές απενεργοποιημένες. Λες και κουβαλούν πάνω τους κατάρες από χαμένα βασίλεια. Προσπάθησα άπειρες φορές να συγχωρήσω συμπεριφορές και κουβέντες, μα ήταν μάταιο, δεν τα κατάφερα. Αντίθετα, οργίστηκα πολύ και αγανάκτησα μαζί τους. Έμαθα να τους ξεχωρίζω εύκολα, ήταν άδειοι από όνειρα και φαινόντουσαν οι πιο φτωχοί άνθρωποι του κόσμου. Τι και αν έβλεπαν τα χρόνια να περνούν από μπροστά τους, η υπεροψία τους τους είχε κάνει να πιστεύουν ότι είναι αθάνατοι και αλάνθαστοι.
Νόμιζαν ότι όλα είναι καλώς καμωμένα. Η ουσία τους όμως είναι μπερδεμένη, δεν μπορείς να την ξεδιαλύνεις και όλοι αυτοί όταν και αν θα αντικρύσουν την πραγματικότητα που ζουν, θα τους συνθλίψει, δεν θα την αντέξουν.
Παρατήρησα ανθρώπους που αγάπησαν τις δικές μου απώλειες. Τους είδα να χαίρονται κάθε φορά που κάτι έχανα. Ήθελαν αν είναι δυνατόν να μου καρφώσουν πυρακτωμένα σίδερα στις πληγές μου. Χωρίς καμία εξήγηση επιθυμούσαν να με δουν να υποφέρω. Έβλεπα στα μάτια τους μια πρωτοφανή μανία για να καταστραφώ και μετά από καιρό αντιλήφθηκα ότι όλο αυτό ξεκινούσε από συσσωρευμένη ζήλια. Σταμάτησα να τους εμπιστεύομαι, αλλά τους επέτρεπα πού και πού να περπατούν παράλληλα με τη δική μου διαδρομή για να καταλαβαίνω τις προθέσεις τους. Όσο και αν προσπάθησαν να καμουφλάρουν τα βλέμματά τους δεν κατάφεραν ποτέ τους να με αποπροσανατολίσουν. Αρκούσε μονάχα ένα τους βλέμμα για να καταλάβω τις πραγματικές τους αλήθειες και τις προθέσεις τους.
Παρέμενα συνήθως σιωπηλή και παρατηρούσα, στην ουσία αγόραζα τις πληροφορίες τους και τον χρόνο μου. Τους καθυστερούσα για να μάθω. Είδα εν μέσω πυρκαγιάς και καταστροφής να ξεπουλιούνται φθηνά και να θεοποιούν το χρήμα. Ξεπούλησαν τις προσωπικότητές τους για το τίποτα που νόμιζαν ότι θα τους κάνει κάτι. Οι μορφές τους όσο και αν ήθελαν να προκαλέσουν καταστροφές, στην ουσία αυτοκαταστρεφόντουσαν. Δεν έταζαν όνειρα στους εαυτούς τους, δεν ηρεμούσαν το μέσα τους ποτέ. Ζούσαν μεταξύ άγνωστων διαδρομών και χαοτικών οριζόντων. Βασάνιζαν τις ψυχές τους. Εγώ αυτούς τους ανθρώπους δεν τους θέλω κοντά μου. Μακριά από εμένα οι περιφερόμενοι παλιάτσοι.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
