Γράμμα δίχως αποστολέα
Ξέμειναν από μαγεία οι λέξεις απόψε. Φαντάζουν μουτζούρες αραδιασμένες σ’ ένα κομμάτι χαρτί. Απόψε θα σου γράψω ένα γράμμα. Ένα από αυτά που έπρεπε να σου είχα γράψει εδώ και καιρό. Αποτελείται απ’ όλα τα σβησμένα μηνύματα που δεν έστειλα ποτέ, γιατί φοβόμουν την απάντηση. Από όλες τις λέξεις που έμειναν κρυμμένες πίσω από ματιές απογοήτευσης και αναστεναγμούς. Η μούσα μου, σιγά σιγά με εγκαταλείπει, όσο απομακρύνομαι από εσένα. Παλιά όταν έγραφα για εσένα, τα άκρα μου ανατρίχιαζαν μα τώρα έχουν μείνει μουδιασμένα.
Θα σου γράψω αυτό το γράμμα κι ας μην έχουν μαγεία οι λέξεις. Κι ας μη σου αξίζει. Με αυτό το γράμμα αλλάζω σελίδα.
“Οι καταραμένοι καλλιτέχνες βρίσκουν έμπνευση στη θλίψη και στην αυτοκαταστροφή.” σκέφτομαι ενώ ρίχνω τις στάχτες στο τασάκι και βάζω στο φάκελο το γράμμα σου. Δε θα γράψω αποστολέα, μόνο παραλήπτη. Είμαι σίγουρη πως θα καταλάβεις ποιος γράφει. Έσβησα το κερί που είναι πάντα αναμμένο δίπλα μου όταν γράφω, έκλεισα την πόρτα κι έφυγα.
Τα ακουστικά μου τα ξέχασα στο σπίτι, μα τώρα δε γυρνάω πίσω. Δε χρειάζεται να σκεφτώ τη διαδρομή, τα πόδια μου με πηγαίνουν από μόνα τους. Όσο περπατάω, στο μυαλό μου έρχονται σκηνές από την τελευταία φορά που σε είδα. “Δεν πάει άλλο”, είπες. “Θα πρέπει να χωρίσουν οι δρόμοι μας”. Μέσα μου το ήξερα πως θα ήταν η τελευταία φόρα που σε έβλεπα και είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως ούτε καν θα δακρύσω, θα είμαι παγωμένη. Μα δεν κράτησα την υπόσχεση. Με έβλεπες να κλαίω και να μην μπορώ να πάρω ανάσα και μου έλεγες πως θα είμαι εντάξει. Πως όλα θα πάνε καλά. Μα πως θα μπορούσαν να είναι καλά, χωρίς εσένα; Σε έβρισα και έφυγα.
Και είμαι πάλι τώρα εδώ. Μπροστά στην πόρτα σου. Περνάει από το μυαλό μου η σκέψη να μην αφήσω το γράμμα, να το βάλω στα πόδια και μη γυρίσω ποτέ. Όμως, όχι, πρέπει να δώσω ένα τέλος σε αυτή την ιστορία. Ακούω την πόρτα να ανοίγει. Με κοιτούσες με απορία. Μάλλον θα σηκώθηκες για να πας να πάρεις τσιγάρα. Το έκανες συχνά. Το γράμμα μου έπεσε από τα χέρια και άρχισα να τρέχω. Η φωνή μου τότε με εγκατέλειψε, και δεν μπόρεσα να σου το πω, στο λέω όμως τώρα. Αντίο.
Αγγελική Τζολοπούλου
Το όνομά μου είναι Αγγελική. Τζολοπούλου Αγγελική. Μένω στην Θεσσαλονίκη και είμαι 16 χρονών! Αθεράπευτα ερωτευμένη με το θέατρο, τον χορό και την μουσική, σχεδόν μονίμως χαμένη στις σκέψεις μου ή στις σελίδες ενός βιβλίου, προσπαθώ να ζήσω τα όνειρα μου! Τα υπόλοιπα; Υπομονή, και θα τα μάθετε μέσα από τα άρθρα μου!
