Τι σκέφτομαι;
Μάλιστα…
Κάθε μέρα με ρωτάς τι σκέφτομαι.
Ξέρεις, έχει καταντήσει αστείο. Εσύ, από τη μια, να ρωτάς κάποιον τι σκέφτεται, κάποιον που ποσώς σε ενδιαφέρει, όπως επί της ουσίας δεν απασχολεί και κανέναν από όλους αυτούς που θα διαβάσουν την απάντηση του κι εγώ, από την άλλη, να απαντάω σε μια εφαρμογή. Εκεί φτάσαμε!
Τι σκέφτομαι λοιπόν αυτή τη στιγμή; Σκέφτομαι πόσες απογοητεύσεις γευόμαστε καθημερινά από τους ανθρώπους που μας περιτριγυρίζουν.
Άνθρωποι από την οικογένεια μας, άνθρωποι από τη δουλειά μας, φίλοι πραγματικοί, φίλοι υποκριτές, φίλοι διαδικτυακοί.
Άνθρωποι, απλοί γνωστοί, που δεν τους κάναμε τίποτα κι όμως μας βλάπτουν, γιατί προφανώς έτσι έχουν μάθει να γεμίζουν το τερατόμορφο κενό τους.
Αλλά και άνθρωποι που λένε πως μας αγαπούν και μας θαυμάζουν, μα στην πρώτη ευκαιρία μας παραγκωνίζουν για να πλευρίσουν αλλού, για να χαρίσουν αλλού την “ανεκτίμητη” και “αληθινή” φιλία τους, αφού καθώς φαίνεται βρήκαν καλύτερη πηγή ικανοποίησης συμφερόντων και επιβεβαίωσης της αξίας τους.
Το λυπηρό είναι ότι όλοι τους, σε αυτές τις περιπτώσεις, υποτιμούν τη νοημοσύνη σου με τη συμπεριφορά τους.
Ξέρεις, καλό μου φατσοβιβλίο, εσύ που στόμα έχεις και μιλιά δεν έχεις, εσύ που είσαι πάντα εδώ για μένα και καίγεσαι να μάθεις πώς νιώθω και τι σκέφτομαι, άκου να σου πω κάτι.
Αυτό το παραμυθάκι παίζει χιλιάδες χρόνια τώρα και προσωπικά το έχω διαβάσει πάρα πολλές φορές. Κάθε φορά με άλλους ήρωες και άλλα σκηνικά, πάντα όμως με την ίδια αρχή, μέση και τέλος.
Κι αν κάθε που το διαβάζω γεμίζω συναισθήματα, είναι γιατί είμαι Άνθρωπος!
Κι αν κάθε που το διαβάζω αγωνιώ και αισιοδοξώ για ένα ίσως καλύτερο τέλος, είναι γιατί δε θέλω να σκοτώσω μέσα μου την ελπίδα!
Αυτά, που λες, προς το παρόν. Αύριο που θα με ξαναρωτήσεις ίσως σου πω άλλα. Μακάρι δηλαδή να σου πω άλλα. Γιατί αυτό θα σημαίνει, αν μη τι άλλο, ότι θα έχω καλύτερη διάθεση. Και πιθανόν γι αυτή τη διάθεση να ευθύνονται αυτοί οι κάποιοι λίγοι – ελάχιστοι θα έλεγα – που ευτυχώς υπάρχουν, ως λαμπρότατες εξαιρέσεις, για να επιβεβαιώνουν τον αθλιότατο αυτόν κανόνα που αφορά στον φιλοτομαρισμό και το συμφεροντολογισμό των αξιαγάπητων, λέμε τώρα, “δορυφόρων” μας!
Και κάτι ακόμα… Όσο εσύ θα με ρωτάς τι σκέφτομαι, εάν και εφόσον σου απαντώ, να ξέρεις πως δε θα σου χαϊδεύω τα αυτιά και θα σου λέω αλήθειες. Είτε γυμνές είτε όμορφα στολισμένες, θα είναι πάντα αλήθειες!
Αυτά λοιπόν.
Χεράκια, καρδούλες και φιλάκια πολλά!
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
