Η δική μου ιστορία μητρότητας

Όταν γίνεσαι μαμά στην κυριολεξία αλλάζουν τα πάντα, μέσα και έξω. Σαν να πεθαίνεις και να ξαναγεννιέσαι ένα πράγμα! Δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε πως μαζί με ένα παιδί, γεννιέται και μία μαμά.

Ας ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είμαι ο τύπος των «μαμαδογκρούπ», προσωπικά δεν τα ενστερνίζομαι και δε μ’ εκφράζουν. Μιλάω εντελώς υποκειμενικά και μέσα από τη μέχρι τώρα δική μου εμπειρία. Δόξα τω Θεώ είχα μία εξαιρετική εγκυμοσύνη, χωρίς προβλήματα και νιώθω ευγνώμων γι’ αυτό, καθώς και για την κοιλιά μου που ήταν από τις μικρές, στο πλαίσιο που εγώ μπορούσα να τη διαχειριστώ (χαχα). Διάβαζα διάφορα στο διαδίκτυο γιατί είχα και τα άγχη μου και παρατηρούσα τις μαμάδες με τα καροτσάκια. Έκανα και τα μαθήματα του ανώδυνου τοκετού, γιατί είχα και τους φόβους μου, ειδικά όσο πλησίαζε ο καιρός, άσ’ τα να πάνε!

Στη διδακτική ώρα του θηλασμού πετούσα αετό και βαριόμουν λίγο, η αλήθεια είναι. Για μάντεψε όμως; Τα πράγματα ήρθαν τούμπα! Γέννησα με καισαρική και τελικά θήλασα για 6 μήνες. Ω, ναι! Δε μου το’ χα καθόλου, παρ’ όλα αυτά τα κατάφερα. Ερχόμαστε στη στιγμή της γέννας. Σοκ και δέος! Βγαίνει λοιπόν η κυριούλα και μου τη δείχνουνε. Πρώτη σκέψη: «Θεέ μου, τι μαύρο μωρό έκανα!» Οκ! Άσπρισε μετά. (χαχα) Κόσμος κακό, ευχές και μία απίστευτη ζέστη. Πέντε μέρες ένιωθα σαν κοτόπουλο στο φούρνο! Ξεκάθαρα σοκαρισμένη, μέχρι να βρω τα πατήματά μου και με εντελώς πρωτόγνωρα συναισθήματα.

Πρώτη μέρα στο σπίτι, φεύγουν όλοι και μένουμε τα δυο μας. Τώρα, τι κάνουμε; Αναπνέει; Πεινάει; Νυστάζει;
Εκατοντάδες ερωτηματικά στο κεφάλι μου.  Ζόρι με το θηλασμό. Πολύ ζόρι σε αρχικό στάδιο, μετά άρχισα να το απολαμβάνω. Μέρα με τη μέρα λοιπόν έπαιρνα και μία ανάσα. Έλεγα στον εαυτό μου, “τα καταφέραμε και σήμερα”. Δεν ήξερα τι να κάνω, προσπαθούσα όμως και τσούκου τσούκου το έβρισκα. Δεν ήξερα αν το κάνω σωστά, αλλά το μόνο που ήξερα ήταν πως την αγαπούσα τόσο πολύ που ένιωθα πως η καρδιά μου θα σπάσει από αγάπη!

Συνειδητοποίησα πόσο πολύ κόπιασε η μαμά μου για να μας μεγαλώσει. Στα δικά μου ξενύχτια πλάι στο μωρό, σκεφτόμουν τα δικά της ξενύχτια πλάι μου. Πώς να ένιωθε στις αρρώστιες μου, στις θλίψεις και τις αποτυχίες μου και πρώτη φορά μπορούσα να καταλάβω, να καταλάβω πραγματικά, πώς αισθανόταν.

Ατέλειωτες νύχτες μέσα στο σκοτάδι έλεγα από μέσα μου: «Α, ρε μάνα πόσα τράβηξες για να μας μεγαλώσεις!» Και πού είσαι ακόμη, πόσες φορές άραγε θα το πω ακόμη; Είμαι μόλις στην αρχή! Κοιμάσαι χωρίς έγνοια και ξυπνάς με τη μεγαλύτερη έγνοια που είχες ποτέ μόλις αποκτάς παιδί. Είναι πραγματικά απίστευτο. Αλλάζεις τόσο πολύ και τόσο γρήγορα που τρομάζεις. Όλα σου φαίνονται τόσο μικρά και τόσο ανούσια μπροστά στο χαμόγελο του παιδιού σου. Μπορείς να κάνεις ξαφνικά τόση υπομονή και οι αντοχές σου να ξεπεράσουν κάθε φαντασία.

Μπορεί να κάνεις ώρες να πας τουαλέτα, να φας και να κάνεις ένα μπάνιο. Μέρες για να βγεις μια βόλτα, μήνες για να πιεις ένα καφέ. Μπορεί να κοιμηθείς όρθια για πλάκα, αλλά υπάρχει πάντα αυτό το αλλά, θα κάνει κάτι μια τσαχπινιά το άτιμο και λες: “χαλάλι! Θα έκανα τόσα και άλλα τόσα για σένα!” Τα καραγκιοζιλίκια που κάνεις για να φάει και να γελάσει εκπέμπουν σε άλλη διάσταση. Τα παιχνίδια που εφευρίσκεις μεγάλη επιτυχία, τα κατορθώματα του, που σε κάνουν περήφανη είναι τόσο « ουάου».

Η ζωή σου όλη ανατρέπεται. Νιώθεις υπεύθυνος όχι μόνο για τον εαυτό σου αλλά και για μία ακόμη ψυχούλα που εξαρτάται από σένα και οφείλεις να βάλεις τα δυνατά σου. Να γίνεις η καλύτερη εκδοχή σου. Μπορεί όλο αυτό να σε φρικάρει κάποιες φορές και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Είναι σίγουρο ότι θα σε χάσεις, θα σε βάλεις πίσω για κάποιο χρονικό διάστημα. Είναι η μεγαλύτερη αλλαγή που θα βιώσεις ως άνθρωπος, όμως είναι και μία ευκαιρία πρώτης τάξεως να βελτιώσεις τα κακώς κείμενα του εαυτού σου και να εξελιχθείς μαζί με το μωρό σου.

Είναι απίστευτα σημαντικό να έχεις έναν υποστηρικτικό πατέρα πλάι σου διότι σε βοηθά να διατηρήσεις την ψυχική σου ισορροπία και ειλικρινά, θεωρώ ηρωίδες τις γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους. Άξιες! Υπάρχουν φορές που αισθάνομαι λες και μου έχουν αναθέσει το πιο σπουδαίο «project» του κόσμου, να αναθρέψω έναν άνθρωπο και αυτό αποτελεί μία τεράστια πρόκληση για μένα! Προσδοκώ ν’ αναθρέψω έναν καλό άνθρωπο, έναν άνθρωπο ευτυχισμένο με σεβασμό και αγάπη για τους γύρω του.

Το πιο γλυκόπικρο ταξίδι διαρκείας συνεχίζεται. Ας είναι ευλογημένες όλες οι μητέρες του κόσμου και ιδιαιτέρως, οι μητέρες καρδιάς… Ας είναι άξιοι όλοι οι υπέροχοι πατέρες που αγαπούν και σέβονται τις μητέρες των παιδιών τους.