Με εκείνους να είσαι

Να μην είσαι με αυτούς που  σου αφιερώνουν μόνο πεντάλεπτα από το χρόνο τους. Να είσαι με εκείνους που καταλαβαίνουν την απογοήτευσή σου. Εκείνους που δέχονται πως δε σου έχουν φερθεί καλά και κάνουν τα πάντα για να σε κρατήσουν. Με εκείνους που θέλουν να σε έχουν στη ζωή τους, όχι για να ζεις τη ζωή τους. Εκείνους που εκτιμούν τη μοναδικότητά σου. Όχι με αυτούς που σε μειώνουν. Και πάνω από όλα με εκείνους που παλεύουν για το χαμόγελό σου. Όχι με όσους στο κόβουν βίαια. Εκείνους που σε ακούν, όχι με εκείνους που μιλάνε μόνο για τον εαυτό τους.

 

Να είσαι με αυτούς που είναι μαζί σου, αλλά όχι οπότε τους βολεύει. Το ενδιαφέρον φαίνεται όταν δεν μπορείς. Στα εύκολα όλοι μπορούμε. Μην αναλώνεσαι. Σε σκοτώνουν για να ζήσουν. Φύγε μακρυά. Ξέρω, επένδυσες το χρόνο σου σε κάποιον που δεν του άξιζε, σε κάποιον που δεν έκανε τίποτα για να σταθεί στο πλευρό σου όταν το είχες ανάγκη. Που δεν πολέμησε μαζί σου για τους στόχους και τα όνειρά σου.

 

Πες μου, πόσες φορές έπνιξες το λυγμό σου γιατί δεν ήθελες να σε περάσουν για αδύναμη; Ξέρω, εκείνες τις φορές, τις όσες, που ενώ κυριολεκτικά σερνόσουν έπρεπε να γίνεις βράχος για να στηριχθούν. Φορές που έσκυψες για να ακουμπήσουν και εκείνοι πάτησαν επάνω στα δικά σου θέλω, τα έκαναν δικά τους και έμεινες να μετράς το τίποτα. Έχεις μετρήσει αλήθεια το τίποτα;

 

Είναι οι φορές που με κενή ματιά σε κοίταγαν και εκτόξευαν επίθετα. “Άχρηστη”, “Μηδενικό”. Τι καλό έχουν δει από εσένα σου είπαν; Και ενώ ήθελες να ουρλιάξεις: “βγάλτε το σκασμό επιτέλους”, έσκυψες το κεφάλι γιατί πίστευες πως χρωστάς ευγνωμοσύνη για κάποιο καλό που κάποτε σου έκαναν. Ψυχούλα μου, δεν ήταν ανιδιοτέλεια. Έπρεπε να το κάνουν για να μπορούν, ή μάλλον να νομίζουν πως θα σε έχουν του χεριού τους. Με αυτούς τους ανθρώπους εσύ καμιά δουλειά δεν έχεις. Ζήτησες αγκαλιά και σε σκέπασαν με αγκάθια. Πάντα εσύ εκεί για αυτούς. Και εσύ; Εσύ έφταιγες για όλα. Μέχρι και η ανάσα σου που πλέον είχε γίνει κόφτη τους ενοχλούσε. Δεν τους χρωστάς και ό,τι σου πήραν άσ’ το πίσω. Χειμώνας έρχεται και θα χρειαστούν μια αλήθεια για να ζεστάνουν το κουφάρι τους.

 

Εσύ να είσαι με αυτούς που σε αγαπούν. Με αυτούς που κλαίνε όταν σε ακούν να κλαις, αλλά στο κρύβουν λέγοντάς σου πως όλα θα πάνε καλά. Ξέρουν πως τα δάκρυά σου δεν είναι από γκρίνια. Είναι η ψυχή σου που μπούκωσε πια και ασφυκτιά. Θέλει να ξεσπάσει και βρίσκει πια αυτόν τον τρόπο, αφού μιλάς και δεν ακούγεσαι εκεί που είσαι. Με αυτούς να είσαι. Αξίζεις και αξίζεις πολλά. Να είσαι με εκείνους που κάθε μέρα στο θυμίζουν. Όχι με αυτούς που σου επιβάλλουν τον εξευτελισμό. Και κοίτα, φεύγοντας χάρισέ τους το πιο όμορφο χαμόγελό σου. Δειξ’ τους πως κέρδιζαν τις μάχες. Μα τον πόλεμο εσύ τον κέρδισες. Ακούς;