Έχω ραντεβού στο Μοναστηράκι και ενώ περιμένω παρατηρώ τον κόσμο. Συναντιούνται τυχαία δυο φίλες. Τρακαρισμένες και επιφυλακτικές λέει η μία στην άλλη: «δεν σε αγκαλιάζω» και για να προσπεράσει γρήγορα την αμηχανία της στιγμής αλλάζει κουβέντα λέγοντας: «σου πάει τρελά έτσι το μαλλί σου». Η άλλη κοπέλα κρατάει απόσταση και μιλάνε έτσι κάμποση ώρα.
Όσο περιμένω και παρατηρώ τις κοπέλες με πλησιάζει ένα κορίτσι γύρω στα δεκαεννιά. «Χίλια συγγνώμη αλλά ήθελα ώρα να σου πω ότι φοράς υπέροχο φόρεμα!» μου λέει. Χαμογελάω διάπλατα και πιάνουμε την κουβέντα. «Με έστησε στο πρώτο μας ραντεβού» λέει αλλά χαμογελάει. Μου εξηγεί ότι τον είχε γνωρίσει παλιότερα μέσω της κοινής τους παρέας αλλά μιλήσανε μόνο για πέντε λεπτά. Έχει τον παρορμητισμό της νεότητας και την αγωνία που έχει κάποιος στο πρώτο ραντεβού. Μιλάμε και λέμε πράγματα ευχάριστα. Μου λέει για την ορκωμοσία της που ευελπιστεί να γίνει και για τη σχέση που ελπίζει να προκύψει με το αγόρι που περιμένει.
Στις κοπέλες που μιλούσαν είδα συμπυκνωμένο όλο το φόβο, όλη την αβεβαιότητα που μας διακατέχει και όλη την αποξένωση που τρέμω μήπως συνηθίσουμε. Λυπήθηκα. Στο νεαρό κορίτσι που με πλησίασε, είδα όλη την ελπίδα που δεν στριμώχνεται σε καλούπια και λογικές, τον έρωτα που ανθίζει σαν αγριολούλουδο κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και το χαμόγελο της νιότης που δεν μπορεί να το κλέψει κανείς, ούτε καν μια πάνινη μάσκα. Χάρηκα. Η απόλυτη αντίθεση σε μια αναμονή. Μία τεράστια ψαλίδα που είναι να αναρωτιέται κανείς αν τελικά θα μας κόψει ή θα καταφέρουμε να ισορροπήσουμε επάνω της χωρίς να λαβωθούμε.
Ήρθε ο φίλος μου που περίμενα. Είχα να τον δω καιρό. Τον έκανα μια τεράστια, ανθρώπινη, μεγάλη αγκαλιά. Ίσως τελικά επιβιώσουμε από την ψαλίδα. Φοβάμαι όμως ότι οι λαβωματιές που θα προέλθουν από αυτή θα είναι πολλές. Ας κρατήσουμε την ανθρωπιά μας. Ας καταλήξουμε λαβωμένοι μεν, ανθρώπινοι δε.
Εύα Κοτσίκου
About Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
View all posts by Εύα Κοτσίκου | 203 posts
