Ο έρωτας λέμε

Συχνά ακούμε, διαβάζουμε, συζητάμε κι αναρωτιόμαστε τι είναι η αγάπη. Άδικος κόπος και άσκοπο ξόδεμα χρόνου. Η αγάπη είναι κάτι πολύ απλό. Είναι μια αδιαπραγμάτευτη σταθερά, μια ήρεμη δύναμη και δε σηκώνει ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις στον ορισμό της.

 

Αυτό που πραγματικά δεν μπορεί να απαντηθεί με σαφήνεια είναι το ερώτημα: “Τι είναι ο έρωτας;” Άντε τώρα να περιγράψεις με κανονικές λέξεις το παράλογο. Άντε να βάλεις σε καλούπια τη φωτιά. Άντε να ονοματίσεις το ακατανόμαστο. Αυτό, που μπορεί να εμπεριέχει ταυτόχρονα το μίσος και την αγάπη στις πιο ακραίες τους εκφάνσεις.

 

Έρωτας… Η απόλυτη παράνοια. Σε κάνει να μη βλέπεις, να μην ακούς, να μην προσέχεις τίποτα γύρω σου, κυριολεκτικά όμως. Να μην αναγνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Να τον βλέπεις να μεταμορφώνεται, απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, από άκακο πρόβατο σε άγριο θηρίο. Από ισχυρή προσωπικότητα σε άβουλο ον.

 

Από τη μέρα που γεννιέσαι, άνθρωπε, διαμορφώνεις τον εαυτό σου. Μια αέναη πάλη ζωής. Ζυγίζεις όσα βιώνεις, όσα ακούς, όσα βλέπεις. Και καταλήγεις. Προχωράς. Νέες εμπειρίες. Αλλάζουν οι εποχές. Ζυγίζεις ξανά λοιπόν και αναθεωρείς. Κι έτσι συνεχίζεται η ζωή σου και σιγά σιγά χτίζεις γερά το είναι σου, τις αξίες σου, τα πρέπει και τα θέλω σου. Μαθαίνεις ποιος είσαι και τι αξίζεις, τι μπορείς να ανεχτείς και να αντέξεις και τι όχι. Ποιους ανθρώπους θα επιτρέψεις να περάσουν την πόρτα σου και ποιοι θα μείνουν απ’ έξω. Έχεις στόχους, όνειρα, πλάνα.

 

Κι ύστερα έρχεται αυτός. Ο έρωτας λέμε… Και ξαφνικά δεν ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι. Ποιος είσαι και πού πας. Ξεχνάς τους στόχους σου και τις τακτικές σου. Ξεχνάς τα πάντα. Όλα εκείνα που μέχρι πριν λίγο σε βασάνιζαν, σαν να μην υπάρχουν πια. Υπάρχουν βέβαια, μα υπάρχει κι αυτός. Ο έρωτας λέμε… 

 

Κι όταν υπάρχει αυτός επισκιάζει τα πάντα. Ανατρέπει ακόμα και επιστημονικά συμπεράσματα. Γιατί όταν αυτός κάνει κατάληψη στο είναι σου, εσύ πια δεν είσαι εσύ. Θα μάθεις πώς είναι να μην κοιμάσαι μερόνυχτα, χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος. Θα πιάνεις τον εαυτό σου να ζαλίζεται κι ενώ ψάχνεις το γιατί, συνειδητοποιείς ξαφνικά πως έχεις να φας από την προηγούμενη μέρα. Κι ενώ το στομάχι πονά, μπουκιά και πάλι δεν κατεβαίνει. Και θες να ζεις έτσι. Χωρίς ύπνο, χωρίς φαΐ, χωρίς όλα εκείνα τα καθημερινά που ήθελες και έπρεπε να κάνεις. Γιατί υπάρχει αυτός. Ο έρωτας λέμε… 

 

Κι όταν υπάρχει αυτός όλα τα άλλα εκτοπίζονται από την υπεροχή του.

 

Ο έρωτας… Ένα πρόσωπο, ο κόσμος σου όλος. Η κάθε στιγμή σου, γλυκιά ή βασανιστική προσμονή. Μια καρδιά που χτυπά ανεξέλεγκτα με την παραμικρή αφορμή, αρκεί να ‘ναι κάτι από αυτόν ή γι ‘αυτόν. Ένα στομάχι που πότε δένεται κόμπος και πότε γεμίζει πεταλούδες που πεταρίζουν τρελά. Αντανακλαστικά χαλασμένα ή υπερευαισθητοποιημένα. Κι από μυαλό… κουκούτσι. 

 

Όνειρα και σενάρια, θεατρικά του παραλόγου. Από λογική δε… τι είναι αυτό; Μια του λέξη και πέφτεις στο χώμα. Μια άλλη του λέξη και μετακομίζεις στον Παράδεισο, που είναι όμως πιο κοντά στην Κόλαση από ποτέ. Κι ανάθεμα αν ξέρει κανείς πόσες φορές θα μπεις και θα βγεις από το ένα στο άλλο.

 

Έρωτας… Και δεν υπάρχει φόβος εκεί που υπήρχε. Και δεν υπάρχει χρόνος αντικειμενικός. Και δεν υπάρχει απόσταση. Δεν υπάρχει ντροπή κι η ηθική αλλάζει το φόρεμα της. Κάνεις πράγματα που δεν πίστευες ότι θα μπορούσες να κάνεις. Λες λόγια που δεν πίστευες ποτέ ότι θα πεις. Έχεις ενέργεια και αντοχές που δεν πίστευες ποτέ πως θα μπορούσες να έχεις. Γιατί είναι αυτός εκεί. Μέσα σου. Γύρω σου. Τα πάντα αυτός.

 

Αυτός μόνο μπορεί να σου συστήσει την απόλυτη ευτυχία. Κι αυτός μόνο μπορεί να σου δείξει τι θα πει πόνος, τι θα πει να χάνεις τον εαυτό σου, να ξηλώνεις κάθε κλωστίτσα του εγωισμού σου, ακόμα και να νιώσεις τι είναι ο εξευτελισμός. Με αυτόν παρέα ανακαλύπτεις πως τα όρια σου δεν είναι αυτά που νόμιζες πως είναι, πως εσύ τελικά δεν είσαι αυτός που πίστευες πως είσαι. Πως η ίδια η ζωή δε θα είναι πια αυτή που ήταν, πριν έρθει αυτός.

 

Έρωτας… Ευχή και κατάρα μαζί, για όποιον δεν τον ένιωσε. Και μόνο όποιος τον νιώσει, μπορεί να κατανοήσει γιατί είναι ευχή και γιατί είναι κατάρα. Ο έρωτας λέμε…