Όταν πήρα τη δουλειά
Ι: Ήταν η πρώτη μου μέρα στη δουλειά. Ξύπνησα νωρίς και ενώ μέσα μου υπήρχε μια σχετική αναστάτωση, εντούτοις ήμουνα χαρούμενη που κατάφερα να μπω ξανά στον στίβο εργασίας. Το γεγονός πως δε θα ήμουνα πια κλεισμένη μέσα στους τέσσερις τοίχους και πως θα μπορούσα να συνεισφέρω και εγώ οικονομικά στο σπίτι, με έκανε να νιώθω μια εσωτερική χαρά που φαίνονταν σίγουρα στο πρόσωπό μου. Έλαμπα ολόκληρη!
Η δουλειά, δεν ήταν τίποτα σπουδαίο ή κάτι δύσκολο. Το ωράριο μπορούσα να το παλέψω. Ο μισθός ήταν ικανοποιητικός σε σχέση με το τίποτα. Έλαβα τη σχετική εκπαίδευση και ενώ όλα έδειχναν πως θα έβαιναν καλώς και πως θα μπορούσα να αντεπεξέλθω στα καθήκοντα και στις απαιτήσεις της δουλειάς, δέχτηκα ένα χτύπημα κάτω από τη μέση. Ήμουνα βλέπεις «η καινούργια», «το ψάρι» και έπρεπε να ανεχθώ ό,τι μου επιφύλασσε η μικροψυχία των συναδέλφων μου. Στην αρχή, συμπεριφέρονταν λες και δεν υπήρχα, λες και ήμουνα αόρατη ένα πράγμα. Στη συνέχεια άρχισαν τα λόγια πίσω μου. Πιο μετά, κανείς δεν κρατούσε ούτε τα προσχήματα. Στεναχωριόμουνα, δεν είχα κάνει στην ουσία τίποτα για να μου αξίζει μια τέτοια συμπεριφορά. Στο κάτω κάτω υπάλληλος ήμουνα και εγώ, δεν είχα κάποια καλύτερη θέση.
Μια μέρα με πλησίασε η Ζαχαρούλα. «Μη δίνεις σημασία, θα κουραστούν και θα σταματήσουν μια μέρα, θα το δεις», μου είπε σχεδόν ψιθυριστά και προσέχοντας να μην γίνει αντιληπτή από τους υπόλοιπους. Ήθελα να τη ρωτήσω πότε θα γινόταν αυτό, μα δε μου άφησε κανένα περιθώριο. Είχε όμως δίκιο. Τρεις βδομάδες αργότερα, άρχισαν δειλά δειλά κάποια κορίτσια να μου απευθύνουν το λόγο. Όχι γιατί με αγάπησαν ξαφνικά, μα γιατί στην εταιρεία είχε έρθει η Αθηνά, η καινούργια υπάλληλος. Δε δέχτηκα να παίξω το παιχνίδι τους, ούτε άφησα την Αθηνά να περάσει ό,τι πέρασα εγώ. Ποτέ μην κάνεις σε κάποιον κάτι που δε θα ήθελες να κάνουν οι άλλοι σε σένα, έλεγε πάντα η γιαγιά μου.
Λ: Διάβασα την περιπέτεια της δόλιας της ηρωίδας και αμέσως ήρθαν στο νου οι θύμησες από τον Στρατό. Αν υπάρχει ένα περιβάλλον όπου η διάκριση «παλιού» και «νέου» είναι έντονη, αυτό θα ήταν ένα στρατόπεδο. Είναι ένα εθιμικό δίκαιο που στο βαθμό που δε γίνεται κατάχρησή του ώστε να οδηγήσει φαντάρους σε απελπισία, έχει το χάζι του. Το υπομένεις, γίνεσαι με τη σειρά σου «παλιός» και ανάλογα πειράζεις ή όχι τους «νέους». Λόγω ότι πήγα μεγάλος στον στρατό γέλαγα με αυτές τις συμπεριφορές και απλά μετά φρόντισα να μην τις επαναλάβω.
Κακά τα ψέματα, στους περισσότερους, αν όχι σε όλους τους εργασιακούς χώρους υπάρχει αυτή η αίσθηση του «παλιού» και του «νέου». Η άτυπη ιεραρχία ή η ενσωμάτωση στο περιβάλλον απαιτεί αφενός επαγγελματικές ικανότητες με τις οποίες να κερδίζεις το σεβασμό και υπομονή το πρώτο διάστημα. Σίγουρα ως «νέος» θα δοκιμαστείς. Μπορεί να περάσεις από μικρά τεστ ικανοτήτων και συμπεριφοράς. Μπορεί να έχουμε εκπολιτιστεί αλλά κάθε ομάδα κρατά τις βασικές αρχές μιας αγέλης. Θα ενταχθείς εφόσον δείχνεις ότι μπορείς να προσαρμοστείς και να βοηθήσεις.
Με κάποια μέλη όπως η Ζαχαρούλα θα αναπτύξεις καλύτερες σχέσεις, με άλλα θα βρεις τις ισορροπίες ή θα έρθεις σε σύγκρουση αν θεωρείς ότι το παρατράβηξαν. Προφανώς δεν επικροτώ ακραίες συμπεριφορές όπως αυτές που δέχτηκε η ηρωίδα, ούτε και είμαι τύπος που θα καθίσω να κάνω τεστ συμπεριφοράς σε νέο υπάλληλο. Μου κάνεις για τη δουλειά, μπαίνεις για τον κύκλο. Δε θες ή δε μπορείς, μια ευγενική καλημέρα και καλή δουλειά και ο καθένας μακριά από τα πόδια του άλλου. Η περίοδος προσαρμογής για κάθε υπάλληλο, θεωρείται δεδομένη. Σε αυτή την περίοδο άλλοι θα κοιτάξουν να βοηθήσουν και άλλοι να ζορίσουν. Θα πρέπει να βρεθεί λοιπόν η χρυσή τομή ώστε να διατηρηθούν οι ισορροπίες και να γίνεται σωστά η δουλειά. Στο τέλος της ημέρας, θέλουμε να πάμε να δουλέψουμε και να γυρίσουμε με το λιγότερο δυνατό πονοκέφαλο και νεύρα. Ας φροντίσουμε μεταξύ μας πως θα το πετύχουμε.
Εφημερίδα Αλήθεια, 03.03.20 -Ιωάννα Πιτσιλλή, Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
