Ημερολόγιο, καταχώρηση: 1, Ημερομηνία: 26-03-2039
Προσπαθώ να σκεφτώ τις σωστές λέξεις που θα δώσουν ζωή και χρώμα στην πρώτη μου καταχώρηση σε αυτό το ημερολόγιο, αλλά μάταια. Ο πατέρας μου αρρώστησε και έφυγε, μέσα στην διαθήκη του μου άφησε πολλά πράγματα, όμως το πιο βασικό ήταν τα ημερολόγια του. Τα διάβασα ένα-ένα, μέσα από τις λέξεις του μπόρεσα να ζήσω μια ζωή γεμάτη δοκιμασίες και αυτοτιμωρία.
Μεγάλωσα στους δρόμους, στα δέκα μου έτη γνώρισα έναν κυριούλη χαμογελαστό, ζεστό και ταλαιπωρημένο από την ζωή. Τα ακριβά ρούχα του δεν αρκούσαν για να ντύσουν την μοναξιά που έκρυβε στα μάτια του. Με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου και με υιοθέτησε. Με την βοήθεια του η άχρωμη ζωή βάφτηκε με πανδαισία χρωμάτων και η σιωπή έδωσε χώρο σε μια γλυκιά και χαρμόσυνη μελωδία.
Σπούδασα, μορφώθηκα και έπιασα μια καλή δουλειά. Σήμερα είμαι ένας τίμιος και πετυχημένος πολίτης. Στα τριάντα μου χρόνια έχω πετύχει όλους μου τους στόχους, βέβαια κάθε φορά που πετυχαίνω έναν βάζω και έναν καινούργιο. Σε κάθε επίτευγμα της ζωής μου, είτε μεγάλο, είτε μικρό η γλυκιά και χαμογελαστή φιγούρα του υπήρξε εκεί, να με υποστηρίζει και να ζητωκραυγάζει, μαζί σου έζησα τα καλύτερα είκοσι χρόνια της ζωής μου.
Πατέρα, τις τελευταίες μέρες σου μου μίλησες για πράγματα τρελά, και νόμιζα ο πυρετός παρέσερνε τον νου σου. Όμως σήμερα έχω διαβάσει όλα σου τα ημερολόγια και μέσα από αυτά έζησα όσα έζησες, είδα την ζωή από τα δικά σου κουρασμένα μάτια. Θέλω να ξέρεις σε πιστεύω και θέλω να σου επαναλάβω την τελευταία απάντηση που σου έδωσα όσο ήσουν δίπλα μου, λίγες στιγμές μόνο προτού να κλείσεις τα μάτια σου, θυμάμαι έπιασες με τα τρεμάμενα χέρια σου τα δικά μου και με ρώτησες: «Γιε μου, πως ήταν η ζωή σου;» τότε σου απάντησα: «έχω την τέλεια ζωή, γιατί χάρη σε σένα έχω ζεστά και καθαρά ρούχα, ένα ζεστό σπίτι, μια γυναίκα που με αγαπάει και δυο μπόμπιρες που λατρεύω πιο πολύ και από την ίδια μου την ζωή. Σε ευχαριστώ.», ήταν εκείνη την στιγμή που χαμογέλασες, έκλεισες τα μάτια και είπες: «Χαίρομαι, επιτέλους νιώθω γεμάτος, δεν θέλω κάτι άλλο.» και καθώς ένα τελευταίο μοναχικό δάκρυ κύλισε στα μάγουλα σου, έφυγες για ένα καινούργιο ταξίδι «Σ’ αγαπώ, μου λείπεις, Αντίο!».
Και κάπου εδώ η μικρή σειρά «Το Παραλήρημα ενός αθάνατου» φτάνει στο τέλος της. Ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιερώσατε στα κείμενα αυτά. Ελπίζω να σας άρεσαν και να αφήσατε τις λέξεις να σας πάρουν αγκαλιά και να σας ταξιδέψουν στα κύματα των σκέψεων και συναισθημάτων που ένιωσα και εγώ γράφοντας τα.
Ευχαριστώ πολύ! Ραντεβού στο επόμενο κείμενο, ότι και αν είναι αυτό!
Γιώργος Χατζηκυριάκου
