Μου λείπεις τραγικά…

Το κραγιόν μου έχει τη γεύση
ενός ποτού που λάτρευες
κι εγώ δεν άντεχα λεπτό.
Έχει τη γεύση απ’ το φιλί σου.
Έτσι μανιωδώς βάφω τα χείλη μου μωβιά
να παίρνω δύναμη τις ώρες που μου λείπεις.

Λείπεις, αυτή είναι η αλήθεια.
Λείπεις όταν ξυπνάω το πρωί
και κοιτάω έξω από το παράθυρο
μήπως ο ήλιος σχηματίσει τη μορφή σου πλάι μου.

Λείπεις συνεχώς, όλες τις ώρες της ημέρας.
Κάθε μια στιγμή μου υπενθυμίζει την απουσία σου.
Κάθε λεπτό που περνά, είναι μια αιωνιότητα μακριά σου.
Κάθε ώρα χωριστά μου στερεί πνοές.
Από αυτές τις απαραίτητες για να επιβιώσεις.
Κάθε μέρα χωρίς εσένα,
μια ανούσια προσπάθεια να ξεφύγω από τη θλίψη μου.

Λείπεις ακατάπαυστα, αέναα, ολοκληρωτικά.
Πονάει το κορμί μου στα σημεία που με αγκάλιασες.
Πονάει η ψυχή μου στα σημεία που την άγγιξες.
Πονάω ολόκληρη και τα δάκρυα φαντάζουν η μόνη σωτηρία.
Μα ούτε καν αυτά είναι ικανά να σε φέρουν δίπλα μου…

Μου λείπεις όπως λείπει στον φυλακισμένο η ελευθερία του.
Είμαι φυλακισμένη των αισθημάτων μου για σένα
κι εσύ είσαι η μόνη διέξοδος.
Με πνίγουν βλέπεις τα «πρέπει» και τα «μη»
μα τη σιγείς τη λογική κοντά μου
και μένω μόνο να καίγομαι και να μου λείπεις.
Στάχτη κι αποκαΐδια έγινα για χάρη σου.

Θέλω να σε δω, να σε αγγίξω, να σε φιλήσω.
Μα τα μάτια μου τα θόλωσαν τα δάκρυα
και βλέπουν πια μόνο σκιές.
Μα μούδιασε το σώμα μου και δεν ξεχωρίζει πια χάδι από απειλή.
Τα χείλη τα έβαψα μωβιά
απλησίαστα και ανέγγιχτα να μείνουν μακριά σου.

Μου λείπεις τραγικά.
Όχι με τον τρόπο των ποιητών που γράφουν εξομολογήσεις.
Ούτε καν με τον τρόπο των αρχαίων
που έγραψαν τραγωδίες.
Μου λείπεις όπως οι εθισμένοι αναζητούν τη δόση τους.
Τόσο τεράστια είναι ανάγκη τους για ‘κείνη
που θα έκαναν τα πάντα για να τη βρουν,
ανεξαρτήτως συνέπειας ή αποτελέσματος.
Μου λείπεις με τον τραγικό τρόπο των εθισμένων.
Μέχρι θανατηφόρου δόσης.

Είμαι εθισμένη στην αγάπη μας,
Στον πρωινό καφέ και στη γλυκιά μπουγάτσα.
Στα γέλια και τις συζητήσεις μας.
Στον τρόπο που μιλάς και φέρεσαι δίπλα μου.
Σε εσένα, που μου έμαθες τι θα πει “σε θέλω”.

Γι’ αυτό λοιπό πάψε πια να μου λείπεις!
Βαρέθηκα να ζω στη σκιά της κάποιας παρουσίας σου.
Δε βλέπω πια τον ήλιο μακριά σου
και δεν ξημερώνει χωρίς το χαμόγελό σου.
Ακολούθησε την καρδιά σου και θα με βρεις.
Εκεί…
Εκεί που τα όνειρα συναντούν τον έρωτα και
που η μόνη εξάρτηση είναι η ανάσα σου.
Εκεί….
Εκεί ακριβώς στον κόσμο μας.

Φιλίνα Ιγνατιάδου