Ελευθερία της ψυχής μου
Βάλθηκα απόψε να τακτοποιήσω την ψυχή μου. Το βλέμμα μου όμως, προς στιγμήν πάγωσε και τα μάτια μου αντί για δάκρυα αίμα έσταζαν.
Απόψε μάζεψα ψυχή και καρδιά από τα χώματα. Καθάρισα επιμελώς τις πληγές μου, τις φρόντισα όπως μπορούσα και έκανα ανασύνταξη των εσωτερικών μου δυνάμεων. Το νόημα της ζωής έδειχνε επιφανειακά να έχει χαθεί, αλλά η ψυχή μου είχε άλλα σχέδια.
Σηκώθηκα όρθια μετά από καιρό, ξέπλυνα σχολαστικά τη μαύρη εσωτερική μπογιά της ψυχής μου και παρέα με την ανυπότακτη αξιοπρέπειά μου, γέλασα δυνατά σχεδόν εκκωφαντικά στα αυτιά όλων όσων νόμιζαν ότι ήμουν ξοφλημένη. Η ξιφολόγχη των λέξεων που έγραφε η ψυχή μου μύριζε δικαιοσύνη και με το θράσος του ανυπότακτου ανθρώπου ήμουν σαν έτοιμη από καιρό να κάνω εκείνο το μεγάλο άλμα που πάντα ονειρευόμουν. Εκείνο που απαιτεί, θάρρος και θυσίες.
Είμαι πλάσμα παράξενο μη κατανοητό. Και βαθιά μέσα μου κρύβω ψυχή λιονταριού και αν κάποιοι νόμιζαν ότι με λύγισαν σαν κλαρί, είναι γιατί αυτό ήθελα να τους δείξω, να τους καθησυχάσει η υποτιθέμενη ήττα μου. Μια ήττα ελεγχόμενη που την προκάλεσα εγώ. Άλλωστε ο αέρας του νικητή, πέρα από χαρά δημιουργεί και μια πρωτόγνωρη έπαρση.
Σταμάτησαν όμως όλα αυτά εκείνη την νύχτα. Εσωτερική διαμάχη και μια αηδία σε όλη αυτή τη βρωμιά που αντίκριζαν τα ματωμένα μου μάτια. “Φτάνει πια”, αναφώνησε εκείνη η εσωτερική φωνή που πολλές φορές μας κυριεύει και μας δίνει δύναμη. Πρέπει άμεσα όλοι αυτοί που νιώθουν εγκλωβισμένοι να γκρεμίσουν την πόρτα της εσωτερικής φυλακής και να δραπετεύσουν. Να ξυπνήσουν από τη χειμερία νάρκη της αδικίας που τους κρατούσε φυλακισμένους και να πάρουν τη ζωή τους πίσω. Να ζήσουν όλες εκείνες τις στιγμές που στερήθηκαν.
Εγώ τελείωσα με την εσωτερική φυλακή, ελευθερώθηκα. Σταμάτησε μέσα μου να κυριαρχεί το μαύρο χρώμα. Αναπνέω ελεύθερα και δε φοβάμαι κανέναν. Μόνο εκείνοι που με φυλάκισαν και με αδίκησαν μονολογούν. Ίσως δεν το περίμεναν ποτέ αυτό. Και τώρα ετοιμάζομαι να καρφώσω στις πλάτες τους σπαθιά πυρωμένα. Αυτό το σκοτάδι που έχω στη μνήμη μου, ήταν βαρύ και βάναυσο. Μα η γλυκιά μυρωδιά της ελευθερίας μπερδεύτηκε στη μύτη μου και ησύχασε πλέον το μέσα μου.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
