Να μην είσαι απλώς ο εαυτός σου, να είσαι ο καλύτερος εαυτός σου
Τις τελευταίες δέκα περίπου ημέρες εξελίσσεται ευρύτατη συζήτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και στις παρέες, που σιγά-σιγά έχουν αρχίσει και πάλι να συνέρχονται δια ζώσης.
Αφορμή αποτέλεσε ένα βίντεο που ανήρτησε μία μέχρι πρότινος άγνωστη στους περισσότερους εξ’ ημών πολιτεύτρια, που εν ολίγοις εξέφρασε αφοριστικές απόψεις, σε σχέση με την εικόνα των ανθρώπων που δεν ανταποκρίνεται στα δικά της αισθητικά κριτήρια και χαρακτήρισε αποκρουστικές και αντιαισθητικές τις αναρτήσεις και το στυλ κάποιον ανδρών και γυναικών στα social media.
Άρχισε, λοιπόν, να ανακινείται μία ολόκληρη συζήτηση σχετικά με τα πρότυπα ομορφιάς, τη λογοκρισία στο διαδίκτυο, το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού του καθενός, το αν δικαιούμαστε να εφαρμόζουμε στις φωτογραφίες φίλτρα ή ρετούς, το αν δικαιούμαστε να έχουμε ατέλειες.
Η αντίδραση του κόσμου υπήρξε δυναμική, αφού οι περισσότεροι καταδίκασαν όσα ελέχθησαν – που μάλλον πιο πολύ ελέχθησαν για να προκαλέσουν την εντύπωση.
Πολλές αναγνωρίσιμες γυναίκες έσπευσαν να απαντήσουν με δικές τους αναρτήσεις και δημοσίευση φωτογραφιών, στις οποίες πόζαραν υπερήφανες για τις σωματικές τους ατέλειες.
Κοινός τόπος των αντιδράσεων;
“Δεν μας αρέσει το fake”.
“Πρέπει να είσαι ο εαυτός σου”.
“Να μην ντρέπεσαι για αυτό που είσαι”.
“Πρέπει να είσαι αληθινός”.
” Είσαι υπέροχος”.
Και ενώ η συζήτηση ενδεχομένως και να συνεχίζεται την ώρα που εγώ γράφω αυτές τις γραμμές κι εσείς τις διαβάζετε, αναρωτιέμαι αν πέρασε από το μυαλό κανενός να αφιερώσει έστω και μισή ανάρτηση για την άλλη ομορφιά, την εσωτερική.
Διότι τόνοι μελάνης έχουν χυθεί στο παρελθόν και όγκοι megabytes αναλίσκονται στο παρόν για την εικόνα, η οποία έχει αδιαμφισβήτητο προβάδισμα.
Άραγε πότε θα ασχοληθούμε με τα ουσιαστικά προσδιοριστικά της προσωπικότητας χαρακτηριστικά;
Με την ψυχή και το χαρακτήρα, το ταμπεραμέντο, την καρδιά, τη διάθεση, την καλή προαίρεση, την κουλτούρα, το πνεύμα, το χιούμορ;
“Να είσαι ο εαυτός σου”, συμφωνούν όλοι.
Το να είσαι ο εαυτός σου δεν είναι, όμως, πάντα πανάκεια.
Το να είσαι ο εαυτός σου έχει γίνει το άλλοθι απενοχοποίησης κάθε προσβλητικής, αγενούς και τοξικής συμπεριφοράς, βλαπτικής προς τους άλλους.
Εάν είσαι βίαιος να μην είσαι ο εαυτός σου!
Εάν είσαι προσβλητικός, να μην είσαι ο εαυτός σου!
Εάν μεταφράζεις την αγένεια σου σε ειλικρίνεια και την καφρίλα σου σε αυθεντικότητα, να μην είσαι ο εαυτός σου!
Εάν δεν μπορείς να κοιτάξεις πέρα από το εγώ σου, γιατί ο ναρκισσισμός και η εγωπάθεια δε σε αφήνουν, να μην είσαι ο εαυτός σου.
Εάν αρέσκεσαι στο να πληγώνεις τους άλλους, γιατί μόνο έτσι επιβεβαιώνεσαι και τούτο το πράττεις με συμπεριφορές, ύβρεις, σιωπές, να μην είσαι ο εαυτός σου.
Να φροντίσεις να γίνεις κάτι καλύτερο!
Να βελτιωθείς!
Και τότε να είσαι ο εαυτός σου!
Η παθογένεια και η στασιμότητα στη ζωή εμποδίζουν την εξέλιξη και τη βελτίωση και εκκινούν από την εσφαλμένη βάση ότι “έτσι είμαι και δεν αλλάζω”.
Φυσικά και μπορούμε να αλλάξουμε, αλλά αυτό είναι ένα ταξίδι, ένας πνευματικός αγώνας που θέλει κόπο.
Θέλει συνειδητοποίηση των σφαλμάτων και των λαθών, αναγνώριση τον κακόποιητικών συμπεριφορών μας σε βάρος των άλλων, μετάνοια, συγγνώμη, θέλει προσπάθεια, θέλει ταπεινοφροσύνη και αγάπη.
Αλλά δεν μπορούμε να γίνουμε ευτυχισμένοι, εάν δεν βελτιώσουμε τη ζωή μας και για να βελτιώσουμε τη ζωή μας πρέπει να βελτιώσουμε πρώτα τους εαυτούς μας, που είμαστε οι πρωταγωνιστές της ζωής μας.
Τότε θα είμαστε όλοι υπέροχοι, όποιος κι αν είναι ο δρόμος που έχει διαλέξει ο καθένας μας.
Η ευτυχία είναι μία, αλλά με πολλούς δρόμους, πολλά κλαδιά, πολλούς προορισμούς και είναι καιρός επιτέλους απαγκιστρωμένοι από τα στερεότυπα και τα πατριαρχικά μοντέλα του παρελθόντος, να αναγνωρίσουμε τη διαφορετικότητά του καθενός, να μην κρίνουμε τις επιλογές κανενός και με ανοιχτά τα μάτια και την ψυχή να κοιτάξουμε μόνο προς τον αιώνιο προορισμό της ευτυχίας με καύσιμο την αγάπη και την επίγνωση της αμαρτωλότητάς μας.
Καλή δύναμη σε όλους!
Ανθή Γεώργα
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
