“Πήραμε τη ζωή μας λάθος… Αλλάξαμε ζωή;”
Post Views: 4
Μία από τις φράσεις κλισέ και τις φερόμενες ως απλές μεγάλες αλήθειες της ζωής είναι πως “είμαστε οι επιλογές μας”.
Το παράδοξο με το σύγχρονο άνθρωπο είναι ότι για τα σπουδαία που υφαίνουν τη ζωή του, αποφασίζει βιαστικά, τυχαία, αβασάνιστα, πολλές φορές μάλιστα αφήνει άλλους να αποφασίσουν γι’ αυτόν, και δίνει βάρος και σημασία σε επιλογές επουσιώδεις, συνήθως σχετιζόμενες με την ύλη και γενικά την ευμάρεια μας.
Κι όμως, είμαστε οι επιλογές μας, υφιστάμεθα τα αποτελέσματα, βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα, των αβασάνιστων αυτών επιλογών.
Και στ’ αλήθεια, ας είμαστε ειλικρινείς, ποιος δεν έχει κάνει λάθος;
Μόνο αυτός που δε ζει, αυτός που έχει μαντρώσει τον εαυτό του στο περιθώριο της ζωής, αυτός που έχει μαλώσει με τη χαρά και του έχει κάνει μήνυση η ηδονή.
Το να κάνεις λάθος είναι ανθρώπινο.
Κάποια λάθη οφείλονται στον ενθουσιασμό, στη νεανική ανωριμότητα, άλλα στη μοναξιά και την απελπισία, σε κάθε φύσης ανάγκη, κάποια στην εξαπάτηση και κάποια σε μία απότομη και απρόοπτη μεταβολή.
Το δεύτερο παράδοξο με τις λάθος επιλογές είναι πως πρώτα τις καταλαβαίνουν όλοι οι άλλοι και τελευταίος και καταϊδρωμένος ο φορέας τους.
Γιατί κακά τα ψέματα, στις συμβουλές είμαστε όλοι πρώτοι, αλλά για την καμπούρα του, κανείς δε θέλει συμβουλές, όλοι θέλουν επιβεβαίωση.
Γιατί θέλει δύναμη και θάρρος να κοιτάξεις στον καθρέφτη και να δεις πίσω από το είδωλό σου και κάτω από το δέρμα σου.
Γιατί είναι δύσκολο να βγεις απ’ τη βολή σου και υπεύθυνα να ξεστομίσεις “μετάνιωσα, έκανα λάθος”.
Γιατί ο εγωισμός είναι συνήθως πιο μεγάλος απ’ την αγάπη κι άπαξ και το πεις το λάθος σου, αυτόματα φέρεις το βάρος να το διορθώσεις.
Γιατί είναι πιο εύκολο και παυσίπονο να αναβάλλεις, λουφάζοντας στο ψέμα που περιτύλιξες με φανταχτερό σελοφάν.
Υπάρχουν οι δειλοί, υπάρχουν κι οι γενναίοι.
Οι δειλοί συμβιβάζονται με το λίγο, ξεγελούν τον εαυτό τους με παραμύθια, ταμπουρώνονται στο κελί τους και ζουν για το επισκεπτήριο και την πενθήμερη άδεια μία φορά το χρόνο.
Οι δειλοί γελάνε όπως οι κλόουν, μ’ ένα χαμόγελο πλατύ και ψεύτικο, μπογιατισμένο και επί πληρωμή.
Μόνο οι γενναίοι σπάνε κατεστημένα και απορρίπτουν κεκτημένα.
Μόνο οι γενναίοι παραδέχονται τα λάθη, παίρνουν την ευθύνη και ξαναρχίζουν από την αρχή.
Μόνο οι γενναίοι κλαίνε και δε φοβούνται τις πληγές.
Μόνο οι γενναίοι τρέπουν τις θλίψεις σε δημιουργία και το αδιέξοδο σε αφετηρία.
Μόνο οι γενναίοι βλέπουν τον Μπάτη να σβήνει τη γραφή στην άμμο την ξανθή κι αλλάζουνε ζωή…
“Με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος, πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή…”
Ανθή Γεώργα
Post Views: 4
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
