Πάντα και μόνο “μεταξύ μας”!
Πέντε Χρόνια μεταξύ μας. πέντε χρόνια που από την πρώτη κιόλας στιγμή, εκείνη της σύλληψης της ιδέας του λογοτεχνικού αυτού εγχειρήματος, γνώριζαν, όσοι τελικά άντεξαν και εξακολουθούν να εκφράζονται, να καταγράφουν και να απαθανατίζουν σκέψεις κι ανησυχίες, ότι επρόκειτο να ξεκινήσει κάτι που θα διαρκούσε πολύ.
Απώλειες υπήρξαν αρκετές. Άνθρωποι που δεν κατάφεραν να εντάξουν τη γραφή στο εβδομαδιαίο τους πρόγραμμα, άλλοι για τους οποίους αυτή τους η δραστηριότητα αποδείχθηκε άλλη μια παρόρμηση, γραφιάδες των οποίων η κοσμοθεωρία άλλαξε και τελικά κορέστηκαν, ψυχές οι οποίες διέψευσαν τα λεγόμενά τους όταν ήρθαν αντιμέτωποι με αυτά κι εγκατέλειψαν στα μισά, και συντάκτες που δεν κατάφεραν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων που οι ίδιοι όρισαν και κίνησαν για ξένους ουρανούς και κόσμους αταξίδευτους.
Τι μένει; Στιγμές που νίκησαν το χρόνο και 3.600 κείμενα που έμειναν να σηματοδοτούν μια εποχή ολόκληρη. Εξομολογήσεις που έθαψε η σιωπή και αναμνήσεις από μεθυσμένα ξενύχτια κάπου στο κέντρο της Αθήνας, ή σε γραφικά στενά της Θεσσαλονίκης. Φωτογραφίες από εξορμήσεις που τυπώθηκαν σε ψυχές και συνειδήσεις και μια παρέα τρελών γραφιάδων που τελικά άντεξε στο χρόνο και συνεχίζει να αδράχνει και να σχεδιάζει την επόμενη μέρα με την ίδια ανάγκη για έκφραση και εξωστρέφεια. Μια μερίδα ανθρώπων όλων των ηλικιών, των ενδιαφερόντων και των οικογενειακών καταστάσεων που συνεχίζουν να αποτυπώνουν, να σκιαγραφούν και να μοιράζονται τον εσωτερικό τους κόσμο, γιατί διαφορετικά δεν μπορούν να πορεύονται αλώβητοι τη ρουτίνα, το άγνωστο και τις μικρές και μεγάλες αποφάσεις που τελικά τους άλλαξαν τη ζωή.
Δε γνωρίζω πόσο θα διαρκέσει και πού τελικά θα οδηγήσει αυτό το εγχείρημα. Τα χρόνια περνούν, το πλαίσιο μέσα στο οποίο ξεκινήσαμε μεταβάλλεται καθημερινά και μπορεί ο επόμενος “λιποτάκτης” της παρέας να αποδειχθώ εγώ. Παρ’ όλα αυτά, είμαι πια σίγουρος πως ακόμη και όταν ο κύκλος αυτός κλείσει και δεν είμαι πια σε θέση να επικοινωνώ τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς μου στον ίδιο βαθμό, με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ένταση σε γραφιάδες και αναγνώστες, η σχέση μου με τη γραφή θα συνεχίσει να υφίσταται, να μετουσιώνεται και να εξελίσσεται.
Ξέρω πια σίγουρα, πως σε όσες αλλαγές κι αν προβώ, όσο κι αν συθέμελα αλλάζω την καθημερινότητα και τον εαυτό μου, τόσο αυτά που αποκόμισα όσο και οι άνθρωποι που “κέρδισα” από το όμορφο αυτό ταξίδι που ονομάζεται γραφή, θα συνεχίσουν να υπάρχουν μέσα μου και να με καθοδηγούν. Πάντα θα τολμάω, θα δοκιμάζομαι, θα επιτυγχάνω και τελικά θα επιβιώνω έχοντας ως πυξίδα τις αλήθειες που ανταλλάξαμε όλα αυτά τα χρόνια, γιατί αυτός είναι και ο ασφαλέστερος πια τρόπος για να πατήσω και την υψηλότερη κορυφή.
Σας ευχαριστώ πολύ για τη διαρκή σας παρουσία, τη διακριτική σας στήριξη και φυσικά την ανοχή σας. Να είσαστε καλά και να μην ξεχνάτε ποτέ πως τα καλύτερα μας περιμένουν πάντα παρακάτω.
Μετά τιμής, ο αρχισυντάκτης και διαχειριστής του μεταξύ μας,
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
