Ένα γράμμα για εσένα!

Είναι και αυτή η ήττα που νιώθω ακόμα σαν σε φέρνω στη σκέψη μου. Μια απογοήτευση και ένα γαμημένο γιατί. Φαντάσου μια ψυχή παιδική, μια ψυχή που με βία της στέρησαν την αγκαλιά που μέσα ένιωθε ασφάλεια και ζεστασιά. Έτσι έφτασα να νιώθω σήμερα όμως το αποφάσισα. Ούτε mail, ούτε μηνύματα στο κινητό.  Καμία τέτοιου είδος επικοινωνία. Γιατί ένα ακόμα delete θα υπάρχει, αν βέβαια διαβαστεί. 

 

Όχι λοιπόν. Ένα γράμμα θα σου γράψω. Ένα γράμμα για όλες τις φορές που η προδοσία σου αγκάθι στο μυαλό. Πώς ξεχνούν οι άνθρωποι εκείνους που τους δόθηκαν; Πώς μετέτρεψαν το χαμόγελο τους σε δάκρυ μέσα σε λίγα λεπτά, με μόνο μια λέξη; Τέλος. Δεν πόνεσες όταν το είπες και απλά έφυγες; Πώς; 

 

Ένα γράμμα για να ανοίξεις και μέσα στην ατσαλοσύνη της γραφής, να κάνεις εικόνα τα μάτια μου να δακρύζουν και ο κόμπος στο λαιμό να σφίγγει πιο πολύ με κάθε λέξη που γράφω. Να γράψω θέλω αν στα δύσκολά μου ένιωσες πως φώναζα το όνομά σου. Διάβασε, πως μπόρεσα να μετατρέψω την αγάπη σε απλό ανθρώπινο ενδιαφέρον, μπας και μπορέσω να σε ακούω όταν σχηματίζω τον αριθμό του κινητού σου.

 

Αν γίνεται; Όχι δεν γίνεται. Μα είναι που δεν ήθελα να σε ξεγράψω. Ανάγκη να σε αγαπώ είχα. Ζήτησα πολλά μάλλον. Ίσως οι άνθρωποι πια έτσι να πρέπει. Να πρέπει να βρίσκουν ανθρώπους φωτεινούς, καθαρούς, αληθινούς και να βάζουν στόχο να τους πετάνε στο καλάθι με τα άχρηστα. Στον κάδο των ανεπιθύμητων εισερχόμενων παρουσιών.

 

Έτσι απλά. Έτσι γιατί μπορούν. Εγώ δε θα μπορούσα γιατί δεν ήθελα, θα σου γράψω σήμερα σε αυτές τις λευκές σελίδες. Μπορούσα να σε γονατίσω. Μα δεν ήθελα. Να σε αγαπάω ήθελα μόνο. Έτσι τελειώνει το γράμμα μου. Χωρίς υστερόγραφο. Χωρίς υπογραφή. Μου φτάνει που ξέρω πως θα ανοίξεις το φάκελο και θα διαβάσεις. Κι αν μπορέσεις σκίσε μετά τα χαρτιά και μετά τα στα σκουπίδια. Τουλάχιστον ο χρόνος που θα είχα στα χέρια σου, έστω και έτσι, θα είναι περισσότερος από το πατήσεις απλά ένα delete στο σίγουρα αδιάβαστο εισερχόμενο.